O co chodzi?

 

Witam w Nowym Roku 2025.

Nawiązuję do komentarzy pod poprzednim wpisem.
Pytanie trzeba odwrócić. Czyje interesy reprezentują kolejne rządy III RP?
Patrząc na efekty tych rządów odpowiedź może zastanowić niejednego.
Powodów do zadowolenia nie mamy zbyt wiele. Powiedzieć że wcale, to gruba przesada.
Jeżeli popadniemy w tony malkontenckie to trzeba to rozwinąć.
W mojej ocenie zbyt często dochodziło do preferowania interesów obcych ze szkodą dla interesu Polski i Polaków
Problem dotyczy czegoś innego. Z czego wynika takie działanie rządzących?
Czy rzeczywiście z tego że oni tak rozumieją interes Polski i Polaków?
Z tym bym polemizował i to poważnie.
Do wyjaśnienia jest kluczowa sprawa, czym kierowali się przy podejmowaniu decyzji?
Wiedzą, doświadczeniem życiowym, czy wytycznymi otrzymywanymi z ośrodków zewnętrznych?
W ten sposób wchodzimy w obszar teorii spiskowych.
Trudno nam uwierzyć że kolejne rządy i prezydenci podejmowali i podejmują decyzje strategiczne dla państwa w oparciu o posiadaną wiedzę, w najlepiej pojętym interesie nas wszystkich.
Jest coś co to wszystko spaja. To poczucie bezkarności. Od 1989 roku nie było przypadku skutecznego pociągnięcia do odpowiedzialności polityka za działanie na szkodę państwa polskiego.
Przecież to nie oznacza automatycznie że nie było powodu.
Powody były i to od samego początku. Tylko że III RP skonstruowano tak że osoby decyzyjne zostały na samym początku ubezwłasnowolnione przez stanowiony system prawa.
Mówi się że III RP powstała w wyniku umowy społecznej. To kto z kim się umawiał i gdzie to jest spisane? A może poza jawnym zapisem jest część tajna, znana tylko wybrańcom?
Wszystkie wersje są możliwe. Dlaczego? Tu można zrobić uzupełnienie wedle własnego rozeznania rzeczywistości.

Grzech pierworodny III RP polega na tym że nie dokonano powszechnej weryfikacji dopuszczonych do sprawowania funkcji publicznych w państwie, czyli w parlamencie, w kolejnych rządach i wszystkich strukturach państwa.
W pierwszych latach istnienia III RP o tym mówili głośno nieliczni. Nie dopuszczano ich do głosu i tym sposobem winnym zapewniono bezkarność i udział w sprawowaniu władzy.
Przed społeczeństwem ukryto informacje o zasadach tworzenia w PRL sieci współpracowników SB i wywiadu oraz kontrwywiadu wojskowego. Podobnie ukryto informacje o zasadach ewidencji tych współpracowników oraz archiwizacji ich dorobku. Było to o tyle istotne że archiwa były nie tylko w Polsce, ale w Moskwie, a co jeszcze ciekawsze, również w Berlinie. To wynikało z zasad współpracy służb w tzw. bloku wschodnim.
Te ostatnie znalazły się w posiadaniu RFN. Chaos pierwszych miesięcy tworzenia III RP spowodował że część archiwów służb trafiła w ręce prywatne i przyczyniła się na wiele lat do gry teczkami, czyli zwyczajnego szantażowania polityków z pierwszych szeregów, czy jak kto woli, ówczesnych elit.
Po wielu latach przeżyliśmy jeszcze jeden szok gdy ujawniono że część tych archiwów jest w posiadaniu USA.
Nasza historia najnowsza obfituje w wiele pikantnych szczegółów. Dla mnie takim jest sesja wyjazdowa Knesetu w Krakowie, gdy niczym pannę na wydaniu oceniano ówczesnego kandydata na prezydenta RP. To było jak na współczesność dawno.
Dzisiaj jest niewiele lepiej. Pamiętamy jak szefowa KE wysyłała niczym chłopca na posyłki, obecnego premiera z zadaniem zaprowadzenia porządku w krnąbrnej Polnische Volksrepublik.
Reakcja była przewidywalna. DT zwarł pośladki, ochoczo wrzasnął Jawohl i zabrał się do dzieła. Nawet pozwala sobie na regularne łamanie prawa stanowionego w III RP. Jest pewien swej bezkarności.
Cechą wspólną tego postępowania jest możliwość ewakuacji pod immunitet parlamentarny, najlepiej unijny. Teraz też są pogłoski że premier i minister od sprawiedliwości /jak my ją rozumiemy/ mają już upatrzone dziuple.
Jak to jest z tą samodzielnością decyzyjną kolejnych rządów III RP?
O czym my rozmawiamy? Jaka samodzielność?
Jakie inauuguracyjne podróże zagraniczne odbywały kolejne rządy? Mam przypomnieć?
Problemy są z utrzymaniem dobrych relacji i współpracy z sąsiadami, tymi mniejszymi od nas.
Nie klei się na północnym wschodzie, na południu, a także w Trójkącie Weimarskim.
Wszędzie nasz udział sprowadza się do możliwie największego wykorzystania Polski dla własnych partykularnych celów. Naszym przywódcom nie zależy, czy nie potrafią, albo nie chcą? Dlaczego?
Lepiej wisieć u klamki w Berlinie, czy Waszyngtonie?

Tak się złożyło że kolejna prezydencja Polski w UE jest wykonywana przez PO/KO. Jednak to nie jest sprawa partyjna, a tym bardziej prywatna kogokolwiek. Wobec tego fochy premiera idą na nasz wspólny polski rachunek i ja się na to nie zgadzam. Powinniśmy być w zgodzie z tym co deklarujemy. Chyba że trzeba brać poprawkę na nowomowę. Tylko że ta nowomowa ma już wieloletnią tradycję sięgającą PRL-u. Co innego mówimy, co innego myślimy a co innego robimy. Dzisiaj wyszło na to że uroczysta inauguracja prezydencji to było odwalenie pańszczyzny. Odmówiono udziału przedstawicieli którzy powinni tam być bo taki jest cywilizowany zwyczaj. Innych zaproszono, ale tak żeby sami zrezygnowali, a jeszcze inni, widząc co się dzieje, popadli w chorobę dyplomatyczną. Faktem jest że jest smród który rozniósł się co najmniej na Europę. Kierownik „uśmiechniętej Polski” nie znalazł uznania w oczach komitetu organizacyjnego zaprzysiężenia prezydenta Trumpa i nie dostał zaproszenia na uroczystość. Znalazł się w jednym szeregu z prezydentem FR i przywódcą Białorusi. Powód do dumy czy tylko samozadowolenia?
To ma być zadatek do przyszłych relacji z USA?

Za kilka dni powinna ruszyć oficjalna kampania wyborcza do wyborów prezydenckich 2025.
Poprzedza ją gra nerwów. Od strony formalno-prawnej nie można już nic zrobić bo zabrakło czasu.
Na odwołanie wyborów nie można pozwolić bo zabraniają przepisy. Tymczasem rządzący kombinują co zrobić żeby unieważnić wybory gdyby wygrał je nie ich kandydat.
Mijający rok rządów koalicji 13 grudnia powinien nam uświadomić że zagranica będzie wobec wydarzeń w Polsce ślepa i głucha, co demonstrują od ponad roku. Oni będą reagować jeśli rozwój wydarzeń pójdzie nie po ich myśli. Zanim to może nastąpić swoją robotę będą wykonywać polskojęzyczne media które siedzą w kieszeni sponsorów i właścicieli ulokowanych poza Polską.

Porzućcie wszelką nadzieję?

 

Nie za szybko?
Jak masz liczyć na kogoś, licz na siebie.
Jesteśmy wodzeni za nos od początku II WŚ i jak widać niczego nie jesteśmy w stanie się nauczyć.
Ale ... widocznie nie dostaliśmy jeszcze wystarczająco po dupie i udajemy że nic się nie stało.
Wszak, Polacy nic się nie stało! To ulubione powiedzenie nie tylko kibiców piłki kopanej.
Ciągle nie ma mądrego który wiedziałby co powinniśmy robić. Trwa kalkulowanie co się bardziej opłaca? Z boków pada podpowiedź KOMU?
Poszczególne grupy kolejnych decydentów stawiały na Moskwę, Waszyngton, Brukselę, Berlin, Watykan i tak w koło Macieju. Ciągle brakuje decydenta który postawi na Polskę i polski naród.
Na naród postawić trudno, bo przeważająca większość żyje w przeświadczeniu podobnym do postawy PAD, czyli co ja mogę?
Ostatnio zastanawiam się ile czasu potrzeba żeby nasze społeczeństwo zrozumiało o czym mówią nie politycy na stronach SN, o zamierzchłej historii Polski i konsekwencjach stąd wynikających.
Ja widzę to w ten sposób że beztrosko marnujemy dany nam przez historię czas.
Krótko mówiąc, dajemy się manipulować jak małe dzieci.
Złośliwie powiem że w naszym otoczeniu w Europie, nikt nas nie lubi, przynajmniej wzdłuż naszych granic. Może ściślej, nie szanuje. Nie należy tego mylić z wykorzystywaniem nas. Tu chętnych nie brak. Szczegółów nie będzie. Każdy coś znajdzie wedle własnej wiedzy i doświadczenia życiowego.
Przez wiele lat żyliśmy w przeświadczeniu, że po zakończeniu II wojny światowej nastał dla całego świata czas pokoju i spokoju. Okazało się to wielką złudą. Z upływem lat atmosfera gęstnieje.
Sprawcą jest państwo które faktycznie, od wieków prowadzi politykę ekspansyjną.
Credo zawarte jest w bon mocie: Z kim graniczy Rosja? Z kim chce.
To nie żart. Może kiedyś tak to wielu traktowało.
Rosja po II wojnie aspirowała do roli hegemona światowego. Najpierw w świecie dwubiegunowym,
w którym przeciwnikiem, czy konkurentem, były USA. W późniejszych latach Rosja trafiła na innych konkurentów, ale pozycja USA nie ulegała zmianie.
Polska miała to nieszczęście że znalazła się w strefie wpływów Rosji do 1989 roku. To jest tylko część prawdy bo te wpływy odczuwamy po dzień dzisiejszy.
Przemeblowanie światowej sceny politycznej które nastąpiło po latach 90-tych sugerowało że nastąpiły zmiany nieodwracalne. Wielu się na to nabrało.
Świat nie reagował wcale, albo symbolicznie, gdy Rosja przystępowała do odtwarzania swych granic w granicach ZSRR. Żywsze reakcje nastąpiły gdy Rosja zaatakowała otwarcie Ukrainę. Sprawa nie jest rozstrzygnięta, ale sposobu zakończenia wojny nikt nie jest pewien.
Po drodze rozwija się inny problem. USA w polityce międzynarodowej zmieniają priorytety. Wynikają one z sytuacji wewnętrznej. Ich zainteresowanie koncentruje się na relacjach z Chinami oraz utrzymaniem panowania na handlowych szlakach morskich. Niestety odbywa się to kosztem spadku zainteresowania sytuacją w Europie. Rolę hegemona w Europie USA zamierzają powierzyć Niemcom. To dla nas poważne zagrożenie bo Niemcy ani przez chwilę nie rezygnują z dobrych relacji z Rosją. Rosja z kolei nie kryje się z tym że atak na Ukrainę to tylko etap na drodze odtwarzania ZSRR.
W kolejności zagrożone są kraje Pribaltiki /Litwa, Łotwa, Estonia/ a nie jest wykluczone że na liście jest Polska.
Przez lata lansowano pogląd że na straży bezpieczeństwa państwowego w Europie stoi NATO.
Jednak przy bliższym przyjrzeniu się tym gwarancjom bezpieczeństwa okazuje się że nie jest to proste ani oczywiste. Decyzja o interwencji NATO nie jest zależna od jednego państwa, a pamiętamy z naszej historii że nikt nie chciał umierać za Gdańsk. Poza tym jest tu bezwładność decyzyjna.
To jest słaba strona NATO.
Rosja stawia na wojnę błyskawiczną, a to powinno nas zmuszać do posiadania wojsk zdolnych do zwalczania desantu jak i ataku powietrznego /lotniczego i rakietowego/ na obszarze całego kraju, a nie tylko punktowo.
Takie formacje nie buduje się z dnia na dzień, ale latami. Poza tym jest to kosztowne dla budżetu.
Teraz wszystkie sztaby wojskowe pilnie studiują przebieg wojny na Ukrainie. Będzie to miało wpływ na zakupy uzbrojenia, na tworzenie nowych rodzajów wojsk, a przede wszystkim na organizację własnej logistyki.
W kontekście powyższego zmienia się ton dyskusji w Polsce, na temat zakupów uzbrojenia, serwisu i zapewnienia części zamiennych.
Poważniejszym i trudnym do rozwiązania staje się zapewnienie wystarczającej liczby pocisków dla artylerii kalibrów ponad 100 mm. Dzisiaj jest to problem wszystkich armii europejskich.
Zdolności produkcyjne przemysłu zbrojeniowego są zdecydowanie poniżej potrzeb frontu.
Nie ma jeszcze wypracowanych stabilnych opinii o zastosowaniu na polu walki wszelkich rodzajów dronów. Czy mają stanowić nowy rodzaj broni? Jak wpłyną na inne rodzaje wojsk, zwłaszcza pancernych?
Za tym wszystkim stoi ciekawsze dla nas pytanie: czy zdążymy? Czy zdążymy zbudować armię, odpowiednio wyposażoną i wyszkoloną, zdolną skutecznie przeciwstawić się Rosji i jej satelitów? Trzeba pamiętać że u naszych granic stoi nie tylko Rosja, ale i Białoruś która z własnej woli nas nie zaatakuje, ale na polecenie Rosji? To już inna bajka.
Bez odpowiedzi pozostaje pytanie czy NATO nam pomoże? Czy zdąży nam pomóc?
Patrząc na rozwój wydarzeń na Ukrainie musimy się serio obawiać czy nie dojdzie do dealu nad naszymi głowami. W końcu nigdy nie byliśmy graczem a jedynie pionkiem w grze innych.

Czy polscy politycy, niezależnie od ich preferencji politycznych, to rozumieją?