Kim są dla Polski Niemcy?

To pytanie jest zasadne nie tylko po ostatniej wizycie prezydenta Niemiec w Polsce.
Powinniśmy je powtarzać przy okazji wizyty każdego kolejnego notabla niemieckiego w Polsce.
http://gabriel-maciejewski.szkolanawigatorow.pl/pojednanie-polsko-niemieckie
Dyskusja jest właściwie jej parodią. Rzadko można posłuchać wypowiedzi takiej jak linkowana wyżej. 
Z Niemcami mamy na pieńku od zarania dziejów. Ściślej mówiąc, dotyczy to Prusaków czyli mieszkańców wschodnich landów dzisiejszych Niemiec, a jeszcze wcześniej Prus.
Oni mają w genach atawistyczną nienawiść wobec Polski i Polaków. Swoją przestrzeń życiową /lebensraum https://pl.wikipedia.org/wiki/Lebensraum / od wieków próbowali rozbudowywać na kierunku wschodnim bo tam miało być najłatwiej. Przyświeca im jeden cel, czyli Drang nach Osten. https://pl.wikipedia.org/wiki/Drang_nach_Osten
Wystarczy sięgnąć do historii Wielkopolski czy Śląska.
RON, a później II RP stały na przeszkodzie w uzyskaniu bezpośredniej granicy z Rosją i robienia wspólnych interesów. Stąd odwieczne dążenie do wyeliminowania tego niewygodnego  „pośrednika”.
Przegrane wojny niczego Niemców nie nauczyły. Ciągle pałają chęcią odwetu i wcale się z tym nie kryją. Różnica polega na tym, że dzisiaj swoje cele starają się osiągać metodami pokojowymi.
Tak się pechowo dla nas składa, że Niemcy znajdują zawsze sojuszników. Nie tylko na zachodzie,
a zwłaszcza, na wschodzie Europy.
Granice Polski, zarówno po I jak i II wojnie światowej ustalano bez pytania nas o zdanie.
Granice te nie są stabilne po dzień dzisiejszy. Były korygowane na wschodzie, na południu i nie są jednoznacznie ustalone na zachodzie mimo, że w przeważającej mierze granicę wyznaczają dzisiaj rzeki Odra i Nysa. Niejasności dotyczą zwłaszcza odcinka morskiego, na Zalewie Szczecińskim.
Nie ma najmniejszego sensu wmawianie, że powojenne granice Rzeczpospolitej uwzględniają rekompensatę za straty poniesione przez Polskę wskutek działań wojennych.
Strat ludzkich nie jest w stanie nic zrekompensować tym bardziej, że chodzi o miliony istnień ludzkich.
O rekompensacie za straty materialne rozmawiamy nieśmiało i bez dalszych konsekwencji.
Trzeba zaznaczyć, że o stratach na wschodnich rubieżach II RP boimy się nawet otwarcie mówić.
Dlaczego tak się dzieje? Oceniając okres PRL-u wydaje się, że wszystko jest zrozumiałe. Jako wasal ZSRR nie mieliśmy wiele do powiedzenia.
Gorzej jest z oceną okresu po 1989 roku.
Narracja mediów sprowadza się do tego że lata PRL-u to w rozwoju gospodarczym Polski czas bezpowrotnie zmarnowany.
Gdyby tak faktycznie było, to jakim sposobem Polska, w latach 70-tych była uważana w Europie za kraj gospodarczo rozwinięty, usytuowany w środkowej części stawki?  
Skoro tu „nic nie było” to co tak pracowicie, za bezcen, rozdawały obcym kolejne ekipy rządzące po 1989 roku? Co od lat próbuje wyłudzić od nas „holocaust industry”? Na pewno nie piasek na pustyni.
Mieliśmy pozostać skansenem Europy i miejscem relaksu i wypoczynku dla mieszkańców „starej Europy”.
Przez wiele lat ten model miał duże szanse realizacji.
Zakłóciła to dopiero ekipa PiS. Nie mówię o zwycięskim odwróceniu trendu, bo do tego daleka droga.
Zbyt często pokazuje się nam, że wyżej pleców nie podskoczymy. Ironia losu polega na tym, że mamy sprzedawczyków we własnych szeregach. W dodatku w dużych ilościach. Dla niepoznaki nazywają się totalną opozycją.
Trwa zastanawianie się kto faktycznie wyznacza nam granice swobody? Zakładam, a raczej mam pewność, że jest to działanie zespołowe. „Tradycja” sięga co najmniej czasów Targowicy.
Motywy nakładania nam kagańca są różne. Podstawowy wiąże się z rolą jaką usiłują przypisać Polsce państwa ościenne od chyba XVIII wieku. Nie wykluczam że trwa to znacznie dłużej.
Jeden z motywów to brak  akceptacji dla istnienia Polski jako samodzielnego bytu.
Rozbiory RON miały załatwić sprawę na wieki. Zdarzyła się jednak I wojna światowa i mapę polityczną Europy narysowano na nowo. Potraktowano to jako stan przejściowy i po 20 latach Niemcy wespół z ZSRR podjęły próbę korekty.
II wojna światowa doprowadziła do nowego podziału politycznego środkowej Europy.
Mimo, że od jej zakończenia minęło ponad 75 lat nie zawarto traktatu pokojowego, a tym samym nie dokonano bilansu strat spowodowanych działaniami wojennymi w relacji zwycięzcy-pokonani. 
Paradoksalnie, Niemcy jako sprawcy wojny, po jej zakończeniu uzyskali od zwycięzców znaczącą pomoc
w ramach planu Marshalla https://pl.wikipedia.org/wiki/Plan_Marshalla , dla odbudowy swej gospodarki ze zniszczeń wojennych.
Z planu Marshalla, za sprawą ZSRR, wyłączono tzw. demoludy, w tym Polskę  oraz Finlandię i Hiszpanię. Znalazła się tam za to Turcja która w II wojnie światowej zachowała neutralność.
Swoich szans na wsparcie odbudowy i uporządkowania relacji z Niemcami nie wykorzystaliśmy przy okazji negocjacji dotyczących zjednoczenia Niemiec w 1990 roku https://pl.wikipedia.org/wiki/Zjednoczenie_Niemiec  Po latach dowiadujemy się że negocjatorami ze strony polski byli TW i KO na usługach SB. Stąd poddawanie w wątpliwość działań podejmowanych w imieniu III RP polityków w rodzaju Mazowieckiego czy Skubiszewskiego.
Sukcesem było zatwierdzenie granicy miedzy Polską a Niemcami. https://pl.wikipedia.org/wiki/Polsko-niemiecki_traktat_graniczny co na etapie uzgodnień międzynarodowych nie było tak oczywiste.
Patrząc realnie, na więcej nie mogliśmy liczyć z braku wsparcia i zainteresowania wielkich tego świata. Istotna jest zwłaszcza postawa Wlk. Brytanii która zawsze dba o to żeby nie osłabiać gospodarczo Niemiec, a tym samym nie doprowadzić do czyjejkolwiek dominacji albo zasadniczej zmiany układu sił na kontynencie europejskim.
Po zjednoczeniu Niemcy kontynuowały ekspansję gospodarczą wobec państw za swoją wschodnią granicą. Nie przeszkadzało im to, że musieli wpompować olbrzymie pieniądze /250 mld euro do 2009 roku/ we wschodnie landy, stanowiące wcześniej NRD.
Rozpad demoludów umożliwił Niemcom kręcenie lodów w przyspieszonym tempie.
Jako państwo Niemcy dysponują nadwyżką budżetową o jakiej inni mogą tylko marzyć.
Nie mam złudzeń co do sposobów jej zagospodarowania.
Zresztą eksploatacja byłych demoludów nie jest wyłączną domeną Niemiec.
Warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt dotyczący Niemiec. Formalnie nie należą do grupy mocarstw światowych. Nie są członkiem stałym Rady Bezpieczeństwa ONZ. Należą do Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), Unii Europejskiej, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE), Paktu Północnoatlantyckiego (NATO), Rady Europy (RE) i Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD).
W kategoriach ekonomicznych Niemcy należą do Grupy G7 https://pl.wikipedia.org/wiki/G7_(grupa) oraz indywidualnie do G20 mimo, że członkiem grupowym jest UE. https://pl.wikipedia.org/wiki/G20
W tych organizacjach Niemcy nie występują w roli statystów.
Dla Polski istotne jest jak układają się relacje wzajemne, zarówno na poziomie oficjalnym jak i na poziomie współpracy formacji politycznych, samorządów i oczywiście na poziomie współpracy gospodarczej.
Ogólnie powiem tak, te relacje można uznać za poprawne o ile nie dochodzi do konfliktu niemieckich interesów. Okazji ku temu nie brakuje. W oficjalnym przekazie medialnym próbuje się to klajstrować, ale nie zawsze z pozytywnym skutkiem.
W czasach PRL Niemcy, a zwłaszcza RFN, to była dla wielu Polaków „ziemia obiecana”. Gastarbeiterzy mogli tam zarobić i dorobić się. W III RP bywało już różnie, zwłaszcza po przyjęciu Polski do UE.
Polska miała być dla Niemców przede wszystkim źródłem taniej siły roboczej i rynkiem zbytu dla gospodarki niemieckiej.
Niemcy weszli do Polski rozwijając sieć banków, sklepów wielkopowierzchniowych, zakładów produkcyjnych typu montowni wyrobów finalnych. Jednocześnie starali się nie dopuszczać do rozwoju polskiej, własnej myśli technicznej.
Trzeba przyznać że polskie elity polityczne doskonale im to ułatwiały. Dzisiaj mówi się otwartym tekstem że nie robiono tego bezinteresownie.
Zmorą są wszelkiej maści fundacje działające w Polsce ale mające swe korzenie w Niemczech.
Nikt tego skutecznie nie kontroluje. Zarówno pod kątem źródeł finansowania jak i propagowanych treści. Podejmowane próby uporządkowania tego obszaru kończą się niczym. Można to skomentować krótko, brak woli politycznej. Inaczej mówiąc zbyt wielu korzysta.
Niemcy dokładają wszelkich starań żeby nie dopuścić do rozwoju gospodarczego Polski. Podejmowane akcje mają charakter czysto koniunkturalny. Podstawowy cel jest jasno określony. Chodzi o tworzenie barier których pokonywanie generuje zbędne koszty i opóźnia dojście do oczekiwanych pozytywnych efektów.
Niemcy w polityce nie wszystko robią własnymi rękami. Często wykorzystują obcych, zwłaszcza na poziomie KE . Żenujące dla nas jest to że szeregi „obcych” zasila polska totalna opozycja z b. krulem Europy na czele.
Z przykładów można stworzyć oddzielną notkę.
Takim widowiskowym przykładem jest polityka energetyczna firmowana przez KE.
Rozwój cywilizacyjny powoduje że wzrasta zapotrzebowanie na energię elektryczną.
W XX wieku energię elektryczną uzyskiwano w podstawowej części z elektrowni węglowych, a później także jądrowych. Przejście wynikało z braku dostępu do kopalin /węgla, ropy naftowej i gazu ziemnego/.
Dorobiono do tego ideologię o nadmiernej emisji CO2 i zanieczyszczeniu atmosfery.
https://niepoprawni.pl/wiadomosc/zielony-protest-na-odrze-niemcy-nie-dla-atomu-w-polsce
Dzisiaj propaguje się tzw. czystą energię dyskretnie przemilczając, że jest to utopia która ma ograniczyć do minimum szanse tych słabszych na rozwój gospodarczy.
Takim hipokrytą są Niemcy którzy z jednej strony deklarują odejście od energetyki jądrowej na rzecz OZE, a z drugiej strony rozwijają własną energetykę opartą na węglu brunatnym.
Ci sami Niemcy poprzez KE próbują wymusić na pozostałych członkach UE drastyczne ograniczenie w gospodarce emisji CO2. Absurdalność tego pomysłu widać w zestawieniu z informacją, że poza Europą ma powstać w najbliższych latach znacznie ponad 600 nowych elektrowni opalanych węglem. To nie tylko Chiny, ale i Japonia którą nikt nie posądza o niedorozwój gospodarczy. Różnica polega na tym, że Chiny czy Japonia nie muszą przejmować się kosztami uprawnień do emisji CO2.
Niemców zaś interesuje pozyskanie rynków zbytu dla wytwarzanej w ich elektrowniach w nadmiarze energii elektrycznej.  
Jednym z ostatnich „genialnych” pomysłów w tej kategorii jest pomysł Timmermansa nazwany „Fit for 55”.
https://www.polskieradio.pl/130/5925/Artykul/2781282,To-nie-tylko-program-ekologiczny-ale-i-polityczny-Gorny-o-unijnym-planie-Fit-for-55
Nie chcę być złym prorokiem, ale nie spodziewam się skutecznego oporu ze strony rządu MM który już wcześniej zadeklarował radykalne odejście od energetyki węglowej w najbliższych latach.