O czym chcą zapomnieć propagandyści rosyjscy i radzieccy? – uzupełnienie.

W dyskusji o propagandzie rodem z Federacji Rosyjskiej, wcześniej ZSRR, nie wolno zapominać o kulcie jednostki. Nie chodzi mi bynajmniej o „wujka Joe”. https://www.salon24.pl/u/nick/565192,f-d-roosevelt-to-wtedy-nazwalem-stalina-wujkiem-joe
Mniej uwagi poświęca się kultowi dowódców wojskowych. Zwykle kojarzymy z tym pojęciem nazwiska Suworowa, Kutuzowa, Budionnego, Tuchaczewskiego. Na ich temat opinie są ustabilizowane i raczej jednoznaczne.
Zupełnie inaczej wygląda to w przypadku marszałka Żukowa. Z jednej strony mamy hasło w wikipedii https://pl.wikipedia.org/wiki/Gieorgij_%C5%BBukow gdzie wypisano mu piękna laurkę.
Z racji mojego wieku, pamiętam publikacje z czasów PRL-u sławiące postać marszałka. Rozpad demoludów spowodował, że zmieniła się narracja wokół marszałka Żukowa.
Nigdzie nie mogę się doczytać jakie szkoły, zwłaszcza wojskowe, skończył Żukow. Ostatecznie mogę przyjąć, że był genialnym samoukiem.
Fakty mówią jednak co innego. Powiem brzydko, dla mnie to wsiowy kmiotek żądny sławy i zaszczytów.
Dobrze trzymał się na koniu, ale gorzej z sukcesami wojskowymi. Jeśli miały miejsce, nie były jego zasługą.
W czasie I wojny światowej i Rewolucji Październikowej jedyne czym się wyróżniał to waleczność za którą był nagradzany odznaczeniami bojowymi. W czasie Rewolucji Październikowej i w latach późniejszych wyróżniał się okrucieństwem. W składzie wojsk Tuchaczewskiego zwalczał powstanie Antonowa na Tambowszczyźnie. https://pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_tambowskie
W latach 20-tych osiągał kolejne stanowiska dowódcze /dowódca pułku czołgów, dowódca dywizji i korpusu kawalerii/.
Miał szczęście, bo nie padł ofiarą wielkiego terroru lat 1937-39 kiedy Stalin dokonał czystek wśród dowódców wojskowych, co skutkowało klęskami Armii Czerwonej w pierwszych miesiącach Wojny Ojczyźnianej. W 1939 roku dowodził, w końcowej fazie walk, wojskami radzieckimi przeciwko wojskom japońskim na terenie Mandżurii.
W opracowaniach przedstawiane jest to jako sukces militarny Żukowa. Są też inne opracowania, również autorów rosyjskich. Tu eksponowane jest dyletanctwo Żukowa w bitwie pod Chałchyn-Goł latem 1939 roku. https://ciekawostkihistoryczne.pl/2016/07/16/jak-nie-prowadzic-wojny-antyporadnik-armii-czerwonej/ „Osiągnięcia” strony rosyjskiej w bitwie ujawniono dopiero w latach 90-tych XX wieku.
Żukow do historii przeszedł dzięki temu, że podczas 104 dni dowodzenia na Dalekim Wschodzie wydał ponad 600 wyroków śmierci. Nie dotyczyły one szeregowych żołnierzy.
W początkowej fazie Wojny Ojczyźnianej, jako dowódca obrony Leningradu, zasłynął szyfrogramem
nr 4976 do dowódców armii Frontu Leningradzkiego oraz Floty Bałtyckiej: „Ogłoście wszystkim, że rodziny tych, którzy poddadzą się wrogom, zostaną rozstrzelane, a po powrocie z niewoli oni też zostaną rozstrzelani”.
Brak sukcesów osobistych, jako dowódcy, podkreślali jego koledzy np. we wspomnieniach główny marszałek lotnictwa Gołowanow pisze: „Żukow nie ma bezpośredniego związku ani z bitwą stalingradzką, ani z bitwą na Łuku Kurskim, ani z wieloma innymi operacjami”.
Mimo tego pozycja Żukowa w dowództwie Armii Czerwonej wzrastała. Rosły też straty wojsk własnych którymi dowodził. Przykładowo, w operacji berlińskiej, w tym forsowaniu Odry, straty szacowane są na około 300 tysięcy zabitych, nie licząc rannych i zaginionych.
Za to, w imieniu Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej wraz z przedstawicielami rządów USA, Wielkiej Brytanii i Francji, dostąpił zaszczytu odebrania, z rąk feldmarszałka Wilhelma Keitla bezwarunkowej kapitulacji hitlerowskich Niemiec i został mianowany dowódcą radzieckiej strefy okupacyjnej, został także radzieckim przedstawicielem w Międzysojuszniczej Radzie Kontroli.
24 czerwca 1945 roku, na polecenie Józefa Stalina wspólnie z marszałkiem Konstantym Rokossowskim przyjął triumfalną paradę zwycięstwa na placu Czerwonym w Moskwie.
W 1946 objął dowództwo nad całością wojsk lądowych ZSRR, jednak Józef Stalin usunął go z tej funkcji. Zagrożony aresztowaniem, uniknął go dzięki interwencji marszałków i generałów radzieckich (m.in. marszałka Iwana Koniewa), którzy obawiali się nowej czystki, mogącej zacząć się od Żukowa.
W latach 1946–1948 dowodził Odeskim Okręgiem Wojskowym.
Żukow odegrał czynną rolę w usunięciu, po śmierci Stalina w 1953 roku, Ł. Berii.
Dalsza jego kariera, zarówno wojskowa, jak i polityczna, była ilustracją powiedzenia: „kto mieczem wojuje, od miecza ginie”. Żukow czynnie angażował się w rozgrywki kremlowskich koterii. Jego gwiazda zgasła za czasów I sekretarza KC KPZR Chruszczowa. Żukow przyczynił się do wylansowania Chruszczowa, a ten, po dojściu do władzy, w 1958 roku odwdzięczył się usunięciem Żukowa ze wszystkich zajmowanych stanowisk wojskowych i politycznych.
Żukow wrócił do łask i ponownie pojawił się w życiu politycznym za czasów Breżniewa. To za jego czasów zaczął się kult Żukowa którego lansowano jako geniusza, kogoś na podobieństwo Cezara lub Napoleona. Przedstawiano go jako wielkiego dowódcę, który poprowadził ZSRR do zwycięstwa w drugiej wojnie światowej, człowieka nieodpowiedzialnego za zbrodnie czasów stalinowskich itd.
Ten obraz zdecydowanie zaburza ta publikacja https://superhistoria.pl/druga-wojna-swiatowa/74401/zukow-najgorszy-dowodca-ii-wojny.html
Znajdą się tacy, którzy będą ten obraz kwestionować, ale do prawdy nie dotrzemy bez dostępu do oryginalnych materiałów które jeszcze długo nie będą dostępne nie tylko dla nas, ale nawet dla historyków. Podkreślam, że przytoczone opinie pochodzą od autorów rosyjskich.


abstynent warunkowy