Co nowego w temacie Covid-19?

Po ponad miesiącu trwania epidemii koronawirusa daleko do wyciągania konkretnych wniosków.
Wiadomo że nie wiadomo jak w tej nietypowej sytuacji postępować żeby się utrzymać w wyznaczonych przez władze ramkach.
Można mieć procedury postępowania, ale to wszystko wysiada w zestawieniu z rzeczywistością.
Zakażenia nie chcą się rozłożyć równomiernie na obszarze całej Polski. Są obszary na których zarażeń nie ma, albo są w ilościach śladowych, ale są też obszary na których zarażeń jest nadzwyczaj dużo, a w krótkim czasie pojawiają się tam zgony chorych. W niektórych ogniskach zarażeń zgony mają charakter masowy.
Ta optyka ulega zmianie jeśli odniesie się analizę do danych porównywalnych, czyli odniesiemy dane do 1 tysiąca mieszkańców, czy odpowiednio 10, 100 tysięcy, czy dla równego rachunku do 1 miliona. Statystyka statystyką, ale za konkretnymi liczbami kryją się konkretne zgony osób nie bezimiennych, ale członków rodzin, po prostu naszych bliskich.
Po drugiej stronie problemu mamy służbę zdrowia która próbuje zapanować nad żywiołem jakim jest epidemia, czy jednak pandemia.
Ten czas należy do służby zdrowia. Znaleźli się na pierwszej linii frontu, często wbrew sobie, nie zawsze wystarczająco wyposażeni w sprzęt ratujący ich samych.
Z upływem czasu sytuacja pod względem zaopatrzenia w środki ochrony osobistej ulega poprawie.
To jednak tylko część sukcesu. Ujawniają się inne mankamenty tego pola walki.
Zwracam uwagę na dwa. Jeden dotyczy koncentracji chorych w jednym miejscu, a drugi braku żelaznej dyscypliny w obsłudze chorych.
Przy dużej koncentracji chorych wzrasta możliwość wzajemnego zarażania w tzw. układzie poziomym.
Po prostu dochodzi do wzajemnego zarażania między osobami przebywającymi na sali, czy oddziale, a w skrajnym przypadku szpitalu. Przykłady? Proszę bardzo. Warszawa: Szpital MSW na ul. Wołoskiej, Szpital Bródnowski. Mam wymieniać dalej? W innych miejscach Polski podobnych przykładów nie brakuje. Informują o tym na bieżąco media.
Kogo winić za brak dyscypliny i o co mi chodzi? Wyłożę po literkach.
Personel medyczny i pielęgniarski, oprócz pracy na podstawowym etacie dorabia w innych placówkach. Skutek jest oczywisty, chociaż może nie dla wszystkich.
Skąd się wzięły zakażenia w DPS-ach? Przecież ich mieszkańcy nie wychodzą poza teren, ani tym bardziej nie wyjeżdżali do Chin czy innych terenów nawiedzonych przez pandemię. Mimo tego chorują i umierają! Zaraża ich personel obsługujący! Lekarze, pielęgniarze, pracownicy służb porządkowych którzy dorabiają do skromnych pensji.
Brak dyscypliny ma miejsce również w szpitalach gdzie wydzielono oddziały zakaźne. Nie zamknięto jednak komunikacji miedzy oddziałami. Personel szpitala przemieszcza się w zasadzie bez ograniczeń i … roznosi zarazę. 

Nie mogę sobie odmówić skomentowania sytuacji związanej z obchodami 10 rocznicy katastrofy smoleńskiej.
Przyzwyczajono mnie, że władza wszystko może. Ale władza musi oddziaływać przykładem osobistym. Co nam ta władza pokazała? Że ma w głębokim poważaniu wydawane przez siebie restrykcje. Albo jest zagrożenie, albo go nie ma! Czyżby Covid-19 był tak świadomy że władzy nie atakuje? Nawet tu są wyjątki?
Obrzydzenie wywołują we mnie tabuny dziennikarzy którzy z obleśnym uśmiechem próbują mi wmówić że prezesowi i jego przybocznym wolno. Na mnie to nie działa. Od dawna.
Proszę też zauważyć, że absolutnie nie odnoszę się do tego w jakim porządku prawnym obecnie poruszamy się.

abstynent warunkowy

Czego powinna się wstydzić polska klasa polityczna?

W dyskusji pojawił się nowy, a właściwie stary, element. 
Dlaczego nie wprowadza się stanu nadzwyczajnego, czy stanu klęski żywiołowej, albo jakiegoś innego, dającego specjalne uprawnienia do ratowania się obywateli z niekorzystnej sytuacji w jakiej się znaleźli /nie ze swojej winy/?
Najprostsza i najłatwiejsza odpowiedź jest według mnie taka: Covid-19 zaatakował całą Europę, a dokładniej cały świat. Zabrakło jednak solidaryzmu. Każde państwo kombinuje jak wybrnąć z opresji z najmniejszymi dla siebie stratami.
Zajmę się tylko Europą. Tu kiedyś powołano do życia Unię Europejską. Jej celem ma być podobno działanie wspólne, dla dobra wszystkich jej mieszkańców.
Jak to wygląda w praktyce, wszyscy widzą.
Logika wskazuje, że skoro sytuacja jest trudna, powinny być podjęte jednolite działania na obszarze całej UE. Nic podobnego się nie dzieje. KE nie podjęła dotychczas żadnych efektywnych działań odnoszących się do wszystkich państw członkowskich. Efektowne to może tak. Realizowana jest zasada „ratuj się kto może”. Poszczególne państwa ratują się w miarę swoich możliwości. Każde na swój sposób. Efekty widać. Nie zmieni tego żarliwa agitacja posłów i senatorów opozycji. 
W jednych państwach zachorowania liczą się w setkach, w innych w tysiącach, czy już setkach tysięcy. Podobnie jest ze zgonami. Umierają setki, tysiące, czy dziesiątki tysięcy. To zależy od wielu czynników, ale jednym z istotniejszych jest samodyscyplina społeczeństwa.
Jedynym znanym czynnikiem jest ograniczenie do niezbędnego minimum migracji społeczeństw.
Nie wymyślono jeszcze skutecznej metody walki z tym wirusem.
Po kilku miesiącach otwarcie mówi się, że to nie tylko pandemia, ale kryzys gospodarczy porównywalny z wielkim kryzysem z przełomu lat 20/30 XX wieku. Jego skutków nie udźwignie samodzielnie żadne państwo.
Skutki poniosą wszyscy obywatele. Nie miejmy złudzeń.
Teraz trzeba jednoczyć siły i działać wspólnie, bo inaczej wszyscy pójdziemy na dno.
Dotychczas żadne państwo europejskie nie wprowadziło stanu wyjątkowego, czy jakiejś jego formy.
W większości państw ograniczono się do wprowadzenia działań dyscyplinujących społeczeństwo.
Wobec tego, czy obecna sytuacja nie kwalifikuje się do podjęcia działań szczególnych? Jak najbardziej.
Jest jednak „haczyk”. Nie wszyscy są skłonni w równym stopniu ponosić skutki załamania się gospodarki. Ponadnarodowe korporacje mają zabezpieczenie pozwalające na żądanie od państwa na terenie którego działają, odszkodowań za utracone zyski. Nie mają też skrupułów banki.
Społeczeństwo w zasadzie jest bezbronne. Będący w wieku produkcyjnym są w większości ludźmi na dorobku. Niewielu może się rozwijać z dochodów bieżących. O tworzeniu rezerw nie wspomnę. Jeśli warunki pozwalają, planują długofalowo. Zaciągają kredyty, licząc, że dzięki stabilizacji spokojnie je spłacą.
Pandemia to wszystko wywraca do góry nogami. Państwo wszystkim nie pomoże, bo państwo musi dbać żeby nie upaść.
Trudne czasy to czas żniw dla demagogów. Im się łatwo mówi, bo to nic ich nie kosztuje. To czasy złotoustych.
Może więc pora powiedzieć jak sprawy stoją? Przejdźmy więc do szczegółów. Punktem wyjścia jest rozdział XI Konstytucji RP z 1997 roku /art. 228 do 234/.
W art. 228 ust. 1 Konstytucja przewiduje: „W sytuacjach szczególnych zagrożeń, jeżeli zwykłe środki konstytucyjne są niewystarczające, może zostać wprowadzony odpowiedni stan nadzwyczajny: stan wojenny, stan wyjątkowy lub stan klęski żywiołowej.”
Uwaga pierwsza: stan nadzwyczajny może być wprowadzony, ale nie musi.
W ust. 2 jest dookreślenie: „Stan nadzwyczajny może być wprowadzony tylko na podstawie ustawy, w drodze rozporządzenia, które podlega dodatkowemu podaniu do publicznej wiadomości.”
Dalsze artykuły dotyczą szczegółów technicznych.
Stawiam teraz pytanie:
Jaki właściwie stan nadzwyczajny mógłby być wprowadzony w sytuacji zagrożenia pandemią Covid-19? 
Odpowiedzi szukam w kolejnych artykułach Konstytucji i uczciwie mówiąc nic tam nie znajduję.
Wobec tego pytanie pomocnicze: dlaczego KE nie wprowadza szczególnych regulacji dla wszystkich państw członkowskich? Nie widzi takiej potrzeby?
Dlaczego więc Polska ma wychodzić przed szereg i wprowadzać ten stan nadzwyczajny? 
Bo taki jest interes rodzimej opozycji?
Moim zdaniem, dopóki rząd jest w stanie skutecznie i efektywnie kierować państwem, nie ma potrzeby wprowadzania dodatkowych regulacji prawnych.
Warto też pamiętać o skutkach finansowych wprowadzenia stanu nadzwyczajnego. W szczególności chodzi o możliwość roszczeń korporacji zagranicznych które mogłyby wówczas dochodzić od rządu polskiego odszkodowań za utratę oczekiwanych zysków.
Nie widzę sensu ani potrzeby powtarzania w kółko rzeczy powszechnie znanych.
Opozycja zachowuje się tak jakby do Sejmu i Senatu była oddelegowana przez państwa zewnętrzne, a nie pochodziła z wyborów polskich obywateli.
Czasy są szczególnie trudne. Żadne państwo europejskie nie było przygotowane pod każdym względem na obecną sytuację spowodowaną pandemią Covid-19.
Posłowie i senatorowie z założenia powinni być państwowcami i w obecnej sytuacji powinni w maksymalnym stopniu starać się zminimalizować dostępnymi środkami, straty jakie ponosi gospodarka narodowa i polscy obywatele. Sprawy partyjne, a tym bardziej osobiste fobie, powinny pójść w kąt.
Tymczasem to czego jesteśmy świadkami urąga nie tylko zdrowemu rozsądkowi. To jest zdrada stanu za którą czołowi aktywiści tej opozycji powinni w przyszłości odpowiedzieć karnie, bo nie wszyscy kwalifikują się pod osąd Trybunału Stanu. 


abstynent warunkowy

Dziennik czasów zarazy – minął miesiąc i co dalej?

Najpierw sucha statystyka /stan na dzisiejszy wieczór/:
W Polsce: zarażonych 4 102 ludzi, zmarłych 94; w szpitalach 2 434, objętych kwarantanną
131 000, objętych nadzorem sanitarnym 39 000.
Na świecie zmarło ponad 67 000 chorych, zarażonych jest ponad 1 214 000 ludzi.
Aktualne statystyki dla całego świata można zobaczyć tu https://google.com/covid19-map/?hl=pl
Są o tyle interesujące, że podają wielkości porównywalne tj. odniesione
do 1 mln mieszkańców.
Na tym tle Polska wypada całkiem przyzwoicie.

Co wiemy, a czego nie wiemy o SARS CoV-2 i CoVid-19?
Dyskusję o koronawirusie powinno się zacząć od zdefiniowania pojęć: epidemia i pandemia.
Czym sie różnią i czy różnice są znaczące?
Epidemia jest w encyklopedii opisana dość szczegółowo. https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/epidemia;3898232.html ,
Pandemia jeszcze niedawno była opisywana raczej zdawkowo.
pandemia [gr.],
nazwa epidemii o szczególnie dużych rozmiarach, obejmującej kraje, a nawet kontynenty.

Ciekawe, że WHO w 2009 roku zmieniła definicję pandemii. Dokonano tego w związku
z epidemią grypy https://pl.wikipedia.org/wiki/Pandemia_grypy_A/H1N1_w_latach_2009%E2%80%932010
Ile czasu upłynie zanim doczekamy się tak obszernego opisu koronawirusa SARS CoV-2
i wywołanej przez niego choroby CoVid-19?

W przeszłości w postaci pandemii szerzyły się m. in.: ospa prawdziwa, dżuma, cholera, obecnie - zakażenia wirusem HIV powodującym u ludzi AIDS oraz grypa.
Szersze opisy pandemii pojawiają się od kilku tygodni w wikipedii. https://pl.wikipedia.org/wiki/Pandemia
Opis ten jest sukcesywnie uzupełniany.
Nie ma cienia wątpliwości, że w przypadku koronawirusa SARS-CoV-2 który wywołuje chorobę oznaczoną jako COVID-19, mamy do czynienia z pandemią.
Występuje już na wszystkich kontynentach, poza Antarktydą. Ujawnionych zachorowań jest już znacznie ponad 1,2 miliona, a liczba zmarłych przekroczyła 65 000.
Z różnych przyczyn dane te są niepełne. Według różnych źródeł błąd w ocenie mieści się w przedziale 2x do 10x.
W zasadzie jest to niemożliwe do zweryfikowania.
Co wiadomo o prognozach? Dotyczą one czasu trwania pandemii. Znowu jest tu duża nieoznaczoność.
Kiedy nastąpi apogeum i kiedy jest możliwe wygaśnięcie pandemii?
Według władz Chin epidemia w Wuhan wygasa. Trwała ponad cztery miesiące. Odnotowano ponad 82 000 zachorowań, w tym ponad 3 000 zgonów.
Wygasa a wygasła robi różnicę. Pojawiają się informacje o nowych zachorowaniach, a jednocześnie eksperci kwestionują rzetelność danych przekazywanych przez Chiny.
Dzisiaj centrum epidemii jest w Europie i przenosi się szybko do USA. Lawinowo wzrasta zachorowalność,
a za nią liczba zgonów. Zupełną niewiadomą jest Afryka i Ameryka Południowa. Jedyne co wiadomo to, że pojawiły się tam pierwsze przypadki zachorowań.
Jest bardzo dużo, często sprzecznych informacji o warunkach środowiskowych w jakich rozwija się lub zanika epidemia. Dotyczy to szczególnie warunków temperaturowych i wilgotności powietrza.
Z najnowszych informacji wynika, że optymalne warunki rozwoju to temperatura w okolicach 5 stopni C.
Nas dzisiaj powinna najbardziej interesować Europa. Jest tu wszystkiego po trochu.
Początkowo przeważało lekceważenie problemu. To spowodowało, że najpierw we Włoszech,
a później w Hiszpanii, sytuacja wymknęła się spod kontroli. Dyscyplinowanie społeczeństwa nie przyniosło oczekiwanych rezultatów i w krótkim czasie statystyki poszybowały w kosmos. W krótkim czasie, poza brakami w bazie sprzętowo materiałowej, zaczęły dawać znak o sobie braki w stanach osobowych personelu ratowniczo-medycznego. Wśród ponad 11 000 zmarłych we Włoszech jest 82 lekarzy i około 40 księży. Do statystyk włoskich szybko dorównała Hiszpania. Niewiele lepiej jest we Francji, a w ostatnich dniach w Niemczech.
Z opóźnieniem problem pojawił się w USA, ale teraz ilość zakażeń przekroczyła łączną ilość zakażeń w Europie. Podobnie jak w kilku krajach europejskich, w USA zlekceważono temat i środki zaradcze podjęto z opóźnieniem. 
We wszystkich krajach pojawia się ten sam problem, brak wyposażenia do ochrony indywidualnej personelu medycznego, a więc maseczek ochronnych, rękawic, gogli i pełnych kombinezonów.
Ponieważ chorzy cierpią na dolegliwości związane z oddychaniem, nagminnie brakuje respiratorów.
Brakuje testów umożliwiających ustalenie stanu zdrowia badanych osób. Testy są niskiej jakości,
bo pozwalają wyselekcjonować osoby zarażone, natomiast wynik negatywny nie jest równoznaczny ze stwierdzeniem, że badana osoba jest zdrowa. Poza tym wynik badania nie jest znany od ręki.
Na dzisiaj istotne jest to, że choroby jaką jest CoVid-19 nie leczy się, bo nie jest jeszcze znane skuteczne lekarstwo. Prace nad nim trwają i skuteczny lek oczekiwany jest za jakieś półtora roku. Lekarze stosują lek na malarię i na HIV, które dają pozytywne wyniki w pojedynczych przypadkach. Nie ma też żadnej skutecznej profilaktyki. Najlepsze wyniki daje zachowanie ogólnych zasad higieny osobistej w kontaktach między ludźmi.
Na tle tego Polska nie wypada źle.
Rozumiem, że malkontentów i totalnej opozycji nic nie zadowoli. W rzeczywistości możemy mówić o sukcesie jakim jest spłaszczenie przyrostu zachorowań, co pozwala na efektywną opiekę lekarską.
Przypadki negatywne będą. Chodzi jednak o to żeby było ich jak najmniej.
Ogólnie zaś chodzi o bieżące rozstrzyganie co jest pilne, a co jest ważne. 


abstynent warunkowy

Dziennik czasów zarazy

W Polsce: zarażonych już 2 426 osób, zmarłych 36 osób; w szpitalach 1 924, objętych kwarantanną 172 000, objętych nadzorem sanitarnym 52 370 osób.
Na świecie zmarło ponad 44 000 chorych, zarażonych jest ponad 885 000 ludzi. 
Od takich komunikatów zaczynamy teraz każdy kolejny dzień.
Statystykę dla Polski rozpoczęto 4 marca. Wtedy odnotowano pierwszy przypadek koronawirusa.
Epidemia epidemią, a politycy nie próżnują. Gra idzie o to czyja argumentacja zwycięży.
Krótko mówiąc, chodzi o to czy wybory prezydenta III RP mają się odbyć w terminie, czy też zostaną przesunięte na później i kiedy miałoby być to później. Na dzisiaj brak podstaw prawnych do podjęcia decyzji o zmianie terminu.
Z drugiej strony, według obecnych notowań urzędujący prezydent ma realne szanse wygrania wyborów w pierwszej turze. Z oczywistych względów opozycja nie jest tym zainteresowana. Ciąg wpadek medialnych spowodował, że KO, czy bardziej PO, jest skłonna schować Kidawę-Błońską do szafy i wylansować nowego kandydata, ale na to potrzeba sporo czasu.
Istotne jest stanowisko pozostałych kandydatów. Ci gremialnie uważają, że w obecnych realiach nie mają szans, bo uniemożliwiono im prowadzenie kampanii wyborczej.
Jakie to ma znaczenie, jeśli ich poparcie oscyluje na poziomie 10-15% i to nie wszystkich?
Ma, gdyby w wyborach doszło do drugiej tury. Wówczas opozycja zamierza zrzucić wszystkie swoje głosy na tego jednego kandydata, opozycyjnego wobec prezydenta Andrzeja Dudy.
Pomysł interesujący, ale czy realny? Nikt nie pyta o zdanie elektoratu.
Tymczasem epidemia robi swoje. W Polsce przybywa zarażonych i zmarłych z powodu koronawirusa. „Zastrzeżenie” można mieć do tempa przyrostu. Z jednej strony słyszymy straszenie możliwym olbrzymim wzrostem zarażeń i w następstwie zgonów, a z drugiej strony codzienne statystyki pokazują coś innego.
W porównaniu do sytuacji w państwach Europy zachodniej, czy USA, te przyrosty w Polsce są na dzisiaj znikome. Interesująca może być jedynie struktura osób zarażonych i w szczególności zmarłych, w porównaniu do statystyk globalnych.
Zwracam uwagę na dość istotny szczegół. Statystyki dotyczą państw, a te są różnej wielkości pod względem liczby ludności. Przykładowo obecne dane liczbowe są porównywalne dla Polski i Czech z tym, że Polska to około 37 mln mieszkańców, a Czechy tylko 10,65 mln /3 000 zarażonych i 32 zmarłych/.
Media ciągle przypominają, że koronawirus jest „przeznaczony” dla osób 65+, tylko czy on o tym wie? Statystyki nie są wystarczająco spopularyzowane, ale z tych upublicznionych można się dowiedzieć, że wśród zmarłych na koronawirusa ponad 70% stanowią mężczyźni. Ciekawsze jest jednak, że wśród ogółu zarażonych aż 30% stanowią osoby poniżej 30 roku życia. Niestety, ci młodzi też umierają. Nie jesteśmy nieśmiertelni. To się mieści w statystyce. Z tym że statystyka jest zaciemniona przez niejasność kryteriów. Podając przyczynę zgonu nie określa się jej jednoznacznie. Bardzo wielu zarażonych ma tzw. choroby współistniejące. Jeśli dochodzi do zgonu, nie ma 100% pewności czy powodem był koronawirus, czy jedna z tych chorób współistniejących. Rzadkie są przypadki, że zmarły zszedł z tego świata wyłącznie z powodu COVID-19.
Poważnym problemem są testy. Najpierw ich brak, później ich dokładność. Za przykład może posłużyć przypadek wojewody pomorskiego Struka. Test po powrocie z północnych Włoch /Bergamo/ nie wykazał, że jest zarażony, a po kilku dniach test zmienił zdanie. W międzyczasie wojewoda zdążył całkowicie zdezorganizować pracę urzędu którym kieruje.
Przy okazji, jaka kara powinna spotkać osoby odpowiedzialne za dopuszczenie do użycia testów przeterminowanych? To nie przejęzyczenie.  
Nikt dzisiaj nie odpowie na jakim etapie rozwoju epidemii jest Polska. Jak będzie wyglądało apogeum zarażeń? Jak długo potrwa epidemia?
Propaganda też powoli zmienia front. Już nie słychać tylko uspokajających komunikatów, że musimy przetrwać dwa tygodnie, może miesiąc, no może dwa. To może potrwać, a tego wówczas gospodarczo nie wytrzymamy. Czeka nas spowolnienie gospodarcze, a raczej recesja. Zawsze jest też alternatywa, że ulegamy panice. Wkrótce przekonamy się kto miał rację.
Warto przypomnieć, z wcześniejszych wystąpień ministra Szumowskiego, że Polska jest przygotowana na hospitalizację, na oddziałach zakaźnych, do 10 000 zarażonych. Na razie do tego stanu daleko, ale trzeba dmuchać na zimne. Nie wolno lekceważyć problemu.
Dotychczas podejmowane działania są skuteczne.
Co do nadchodzących wyborów, to moim zdaniem, strony muszą się dogadać co do hierarchii ważności spraw. Nie wolno dopuścić do anarchizacji państwa.
Rządzący mogą dzisiaj zrobić praktycznie wszystko. Tylko czy udźwigną ciężar odpowiedzialności? Mogą wygrać, ale mogą przegrać. Wszystko. Natomiast opozycja musi uświadomić sobie, że cierpliwość społeczeństwa ma swoje granice. Dla przeważającej większości wyborców ważniejsza jest stabilność, praca i regularne wynagrodzenie.
Wybory nie zając, nie uciekną. Dzisiaj trzeba przede wszystkim dbać o zdrowie swoje i najbliższych.
Bez tego ani rusz.
We Francji dane o zgonach odnoszą się tylko do zmarłych w szpitalach. Brakuje danych o zgonach w domach opieki społecznej.
Dostępne dane nie napawają optymizmem. Zarażonych jest tam ponad 40 000 osób, a zmarłych, tych ujawnionych,  prawie 4 000.
W USA 188 000 zarażonych i ponad 4 000 zmarłych.
Przyrosty dobowe globalne to teraz 75 000 zarażonych i nawet 5 000 zmarłych.
A to podaję za https://twitter.com/sbalcerac :
Z pierwszej ręki! Francja. W paryskich szpitalach nie testuje się personelu na #koronawirusa, bo w przypadku testu pozytywnego trzeba byłoby odesłać personel na chorobowe, a personelu brakuje.
Liczba zmarłych w Europie osiągnie wkrótce 30 000.

abstynent warunkowy