Ostatni dzwonek.

Po owocach ich poznacie. 
Tyle można powiedzieć o kandydatach na prezydenta III RP startujących w II turze.
Który z nich wygra? Pytanie otwarte, przynajmniej do niedzielnego wieczora.
Patrząc zdroworozsądkowo obecny prezydent Warszawy nie powinien mieć najmniejszych szans na przeprowadzkę do Pałacu Namiestnikowskiego.
Stanowisko pierwszej osoby w państwie jest przewidziane dla osoby mającej powszechny szacunek wśród społeczeństwa polskiego. Miedzy bajki wkładam deklaracje każdego z byłych i urzędującego prezydenta, że byli i są prezydentami wszystkich Polaków. Rację mają o tyle, że w czasie sprawowania urzędu nie mają konkurenta.
Istotne jest jakie jest deklarowane poparcie społeczeństwa dla konkretnej osoby sprawującej ten urząd. Błąd według mnie polega na tym, że nie można być prezydentem popieranym przez ogół społeczeństwa. To niemożliwe.
W wyborach kandydat na prezydenta jest wystawiany przez konkretną formację polityczną, która organizuje mu kampanię wyborczą i w zamian oczekuje rewanżu po wygranych wyborach. 
Nie zmienia tego fakt ostentacyjnej rezygnacji z legitymacji partyjnej przez wygranego kandydata.
W pierwszej turze kandydatów jest zbyt wielu i do rzadkości należy sytuacja, że jeden z kandydatów osiąga te upragnione 50% + 1 głos.
W drugiej turze wygraną zapewniają niezdecydowani.  Kim oni są? To spora grupa. Na pewno są wśród nich ci którzy głosowali na przegranych.
Pozostaje jednak spora grupa która z różnych przyczyn nie uczestniczyła w pierwszej turze.
Czym ich zachęcić żeby po pierwsze wzięli udział w głosowaniu, a po drugie żeby oddali głos na wskazanego kandydata.
Chwyty są różne. Może to być przekonanie o większej wartości jednego z kandydatów /doświadczenie polityczne, dotychczasowe dokonania na zajmowanych stanowiskach państwowych i samorządowych/, albo obrona przed większym złem jakim może być jeden z kandydatów
/np. tendencyjne preferowanie działań na rzecz marginalnych grup społecznych, albo akceptowanie polityki sprzecznej z polską racją stanu/.
W takim zestawieniu Trzaskowski nie powinien mieć żadnych szans.
Zanim został prezydentem Warszawy, na poprzednich stanowiskach niczym pozytywnym się nie wyróżnił. Jego wybór na prezydenta Warszawy to pasmo nieszczęść które sprowadził na Warszawę.
On po prostu sobie nie radzi. Ucieczka byłaby dla niego wybawieniem i odczuwalną ulgą dla warszawiaków. Dlatego nie dziwi mnie poparcie udzielane z tej strony.
To jednak nie powinno wystarczyć do jego zwycięstwa w skali kraju.
Powodów które dyskredytują Trzaskowskiego jako kandydata na stanowisko pierwszej osoby w państwie jest znacznie więcej. Każdy z nas znajdzie jakiś.
Ja na pierwszym miejscu stawiam jego butę w relacjach z mediami i społeczeństwem.
Kłamie w żywe oczy i nie kryje się z tym, że robi to w pełni świadomie.
Usiłuje stworzyć wrażenie, że wygraną ma w kieszeni.
Jak można zaufać człowiekowi który nie jest w stanie przedstawić na piśmie programu wyborczego z którego można by go w przyszłości rozliczyć? Dla mnie to karykaturalny wręcz przypadek kameleona politycznego.
Jest dla mnie niepojęte jakim cudem ten człowiek ma tylu zwolenników?
Wszystkim wyborcom mogę tylko przypomnieć: „po odejściu od kasy reklamacji nie uwzględnia się”. Bardziej obrazowo: „ślepy w karty nie gra”.  
Nie powinniśmy zapominać o tym, że przed nami czas trudnych decyzji, a kto wie czy i wyrzeczeń.
Kto zaufa Trzaskowskiemu?
Są znikome szanse na współpracę Trzaskowskiego jako prezydenta RP z rządem i parlamentem.
Czy mamy oddać na niego głos ze świadomością, że celem jego prezydentury będzie dążenie za wszelką cenę do przedterminowych wyborów?
Jak Trzaskowski rozumie demokrację możemy przekonać się obserwując w mediach jego kampanię wyborczą.
Rzecz, na nasze szczęście w tym, że o wyborze prezydenta RP na kolejną kadencję zadecydujemy my a nie Trzaskowski.