Reforma wymiaru sprawiedliwości czy wymiar bezprawia w III RP?

W dyskusji jaka toczy się wokół reformy wymiaru sprawiedliwości przyszła chyba pora na używanie „wzmocnionego” słownictwa.
Czasem odnoszę wrażenie, że przebywamy w domu bez klamek.
III RP istnieje już ponad 30 lat. We wszystkich krajach które podobnie jak Polska należały do tzw. demoludów, przeprowadzono reformy istotne dla funkcjonowania państwa, które w nazwie ma określenie „demokratyczne”. Do tego „pociągu” nie zabrała się Polska mimo, że od niej zaczął się proces demokratyzacji.
Najistotniejszym elementem tego procesu jest trójpodział władzy /ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza/. W założeniu te trzy władze powinny sobie wzajemnie patrzeć na ręce.
Prawem kaduka z tego trójpodziału skutecznie wyłamała się władza sądownicza.
Dzisiejsza opozycja jak jeden mąż uważa, że nadzór suwerena nad sędziami powinien się skończyć z chwilą podpisania przez prezydenta RP nominacji sędziowskiej. Jednak przez lata ta grupa zawodowa, czyli sędziowie pokazała, że pod względem moralnym i etycznym na taką samodzielność absolutnie nie zasługuje.
Z czasem zmieniała się opinia własna środowiska o tej grupie zawodowej. Rzecz jest o tyle ciekawa, że autorami tych negatywnych opinii, tyle że wygłoszonych kilka lat temu są byli prezesi TK Rzepliński i Stępień. O przeszłości Rzeplińskiego można przeczytać tu https://www.bankier.pl/forum/temat_re-niewinna-lelija-komunistycznej-prokuratury,22704487.html
Niestety, mimo upływu lat, ich opinie są nadal aktualne, natomiast zainteresowani, czyli sędziowie, nie mają najmniejszego zamiaru odstąpić od swych uzurpacji.
Lista ich „wyczynów” jest bardzo długa. Podstawowy podział dotyczy działalności zawodowej i pozazawodowej. Cechą wspólną jest bezkarność.
Reforma „dobrej zmiany” ma tą bezkarność ukrócić.
Stąd zajadłość palestry w walce o utrzymanie status quo.
Dyskusja na temat przebiegu reformy ma według mnie charakter wtórny. Dla mnie jest oczywiste, że najpierw trzeba stworzyć realne narzędzia dyscyplinowania sędziów. Jeśli jest ustawowy zakaz politycznego zaangażowania sędziów, to nie może on pozostać martwą literą. Sędzia musi, na równi z całym społeczeństwem, odpowiadać za przestępstwa pospolite. Immunitet ma dotyczyć tylko działalności zawodowej. W zakresie wykonywania zawodu muszą być jasno określone zasady odpowiedzialności sędziego za ferowane wyroki, do usunięcia
z zawodu włącznie. Ponadto muszą być skutecznie egzekwowane przepisy wobec sędziów w stanie spoczynku.
Największym niewypałem w demokratyzacji wymiaru sprawiedliwości jest brak lustracji środowiska. Uwierzono zapewnieniom sędziego Strzembosza i przez 30 lat nie zrobiono nic. Tymczasem czynni sędziowie powołani jeszcze przez Radę Państwa są uwikłani w komunistyczną przeszłość, zwłaszcza we współpracę z SB, a niektórzy we współpracę ze służbami wojskowymi. Bardzo często są to ludzie zdemoralizowani.
Bezsensowna jest argumentacja opozycji, że po pięciu latach „dobrej zmiany” nie widać poprawy w funkcjonowaniu wymiaru sprawiedliwości. Po pierwsze są tu ciągle ci sami ludzie którzy byli przed 2015 rokiem. Po drugie, prezesi sądów mają realny wpływ na organizację pracy podległych im sądów. Jeśli są zastrzeżenia do przewlekłości postępowań sądowych, to świadczy jedynie o tym, że najlepiej wychodzi sabotowanie pracy.
Wina rządzących polega na tym, że nie przedstawia całościowego planu reformy. Dotychczas są to etapy np. wojna o TK, następnie o zmiany organizacyjne, czyli KRS i SN.
W międzyczasie można przecież uruchomić dyskusję o dalszych zmianach, a więc o roli ławników, o sędziach pokoju, o nowelizacji kodeksów itd. Tego nie ma.
Natomiast rządzący dają się uwikłać w jałowe dyskusje z opozycją, we wciąganie do polemiki z zagranicą. Za dużo jest kunktatorstwa. Albo jest się przekonanym o słuszności swoich działań, albo testuje się reakcje na kolejne posunięcia. Krok do przodu, dwa do tyłu. To już było.
Nie można uzależniać reformy sądownictwa od kolejnych wyborów. Kalendarz wyborczy powoduje, że stale jesteśmy przed jakimiś wyborami. Brak decyzji powoduje odwracanie się elektoratu. To widać gołym okiem. Z wygranych wyborów musi coś pozytywnego wynikać. Tymczasem wygrane wybory do PE dały tylko dobre pensje kilkudziesięciu ludziom którzy w dodatku zamiast wspierać Polskę, szkodzą jej bezkarnie. Zdrada stanu staje się kolejnym pustosłowiem.
Reforma sądownictwa w ocenie części społeczeństwa sprowadza się do spraw personalnych, czyli „tamtych” chcemy zastąpić „swoimi”.
To co obserwuję w reformie sądownictwa bardziej przypomina mi opędzanie się od much. Jakaś skromna grupa robi za frontmenów, a na zapleczu trwa gorączkowe przymierzanie się do kolejnych atrakcyjnych finansowo stanowisk w strukturach międzynarodowych. Bryluje pod tym względem szef kancelarii prezydenta RP. Można podziwiać szeroki repertuar jego możliwości. W jego ocenie nadaje się na dowolne stanowisko.
Ja tymczasem zastanawiam się czym skończy się reforma polskiego wymiaru sprawiedliwości?

abstynent warunkowy