Głupotkowo triumfuje?

 

Media jak jeden mąż starają się dyskredytować USA pod rządami nowego/starego prezydenta USA.
Wypada więc zadać podstawowe pytanie, co Europa ma nam do zaoferowania w zamian?
Przekonał się o tym prezydent Ukrainy który pozwolił sobie na utarczkę słowną podczas pobytu w Owalnym Gabinecie. Do tego spotkania żył w przekonaniu /a może tylko odgrywał taką rolę jako zawodowy aktor/ że Ukrainie się wszystko należy, bo ...
Trump sprowadził go na ziemię stwierdzeniem że pomoc owszem, ale nie za darmo.
W podtekście dał do zrozumienia że USA takich „potrzebowskich” na świecie mają więcej.
Przy okazji oberwało się Europie, zwłaszcza tej należącej do NATO.
II wojna światowa skończyła się prawie 80 lat temu, a za bezpieczeństwo militarne Europy, po dzień dzisiejszy, odpowiadają praktycznie USA.
Co prawda robią to z własnej woli i we własnym interesie, ale jednak.
Świat idzie naprzód i zmieniają się priorytety polityki międzynarodowej USA. Trump uważa że Europa powinna wziąć własne bezpieczeństwo na swoje barki.
W dzisiejszych realiach zadanie dla Europy raczej abstrakcyjne.
Co innego możliwości, a co innego chęci.
Z porównań wynika że zadanie mieści się w możliwościach Europy jednak minione lata świadczą o czymś innym.
Dlaczego tak się dzieje? Na opisanie tego stanu rzeczy poszły już tony papieru i godziny wklepywania w klawiaturę różnych mądrości.
Europa żyje, a może raczej żyła w przekonaniu że po okropieństwach II wojny światowej nic już jej nie zagraża. Nie zmieniły tego podejścia wojny na Bałkanach, a także obecna sytuacja za wschodnią granicą Polski.
Wojna na Ukrainie trwa ponad trzy lata. Co w tym czasie zrobiła Europa? In gremio deklarowała poparcie Ukrainy w jej walce z Federacją Rosyjską, a jako KE nakładała na FR kolejne sankcje ekonomiczne co do skuteczności których można wiele złego powiedzieć.
Indywidualnie poszczególne państwa unijne udzielały wsparcia sprzętowego, a także finansowego.
Ta sama UE ma jednak problemy z przestawieniem produkcji przemysłu zbrojeniowego na wzmożone zapotrzebowanie, zwłaszcza na amunicję artyleryjską.
Upływ czasu ujawnił dwulicowość czołówki państw unijnych, czyli Niemiec i Francji, które w najlepsze, jawnie i nie tylko, handlują z FR.
Czym wobec tego różnią się od Węgier, Słowacji czy Bułgarii które jawnie handlują z Rosją?
Wrócę jednak do spraw Ukrainy. Kiedy prezydent Ukrainy został w USA odprawiony z kwitkiem próbował szukać pomocy w Europie. Po krótkotrwałym zamieszaniu musiał z podkulonym ogonem wrócić do rozmów z USA, bo okazało się że KE, poza dobrym słowem, nie ma mu nic do zaoferowania.
Wojna na Ukrainie trwa, pomoc potrzebna jest teraz, a KE może jej udzielić w przyszłości, w dodatku bliżej nieokreślonej i nie wiadomo w jakiej skali. Pomoc bieżąca ma charakter kroplówki.

UE ma poważniejszy problem do rozwiązania.
UE jest strukturą gospodarczą. Od lat podejmowano próby stworzenia organizacji militarnej, ale nic z tego nie wyszło. Argumentem na nie była konstatacja że byłaby to struktura równoległa do NATO, a ponadto generowałaby zbędne koszty.
Po incydencie w wykonaniu Zełenskiego zaczęto kombinować nad utworzeniem wspólnego finansowania przemysłu zbrojeniowego i w perspektywie utworzenia wspólnych sił zbrojnych. Zasadnicze pytanie, co z tego wyjdzie? Szczerze? Niewiele albo nic. Niedługo kurz opadnie. 
Wielu obserwatorów zauważa że jest to kolejna próba zdominowania tematu przez Niemcy, przy współpracy z Francją. Utworzenie wspólnej kasy sprowadzi się do tego że wpłacać do niej będą wszystkie państwa członkowskie, a korzystać będzie w pierwszej kolejności przemysł niemiecki i francuski. Co gorsze o wydatkach będzie decydowała większość kwalifikowana UE, bez prawa weta. Ponadto o zakupach na rynkach poza europejskich będzie decydowało, na tych samych zasadach to gremium.
Wszelkie dostępne analizy wskazują że siły zbrojne Europy to dzisiaj mrzonka. Coś co istnieje bardziej na papierze i na mapach sztabowych. Odtworzenie ich zajmie kilka lat, pod warunkiem że zapadną konkretne decyzje wykonawcze.
Kolejne kontrowersje dotyczą dowodzenia tymi siłami paneuropejskimi. Znowu Niemcy uzurpują sobie prawo przywództwa. Tylko kto dzisiaj zagraża Niemcom? Oni zaś mieliby decydować kto, jak i kiedy miałby reagować na zagrożenia na naszej wschodniej granicy będącej granicą zewnętrzną UE.

W tych rozważaniach nie można zapominać że UE przeżywa, w dużej mierze na własne życzenie, poważny kryzys ekonomiczny.
Nie wnikam teraz w to kto inspiruje pomysły związane z ochroną środowiska naturalnego.
Z perspektywy gospodarki polskiej jest to wkręcanie nas w nieracjonalne wydatki które faktycznie uniemożliwiają nam rozwój gospodarczy.
Lansowanie mniej czy bardziej głupich pomysłów pomija całkowicie rachunek ekonomiczny.
Sorry, ale brak oficjalnych informacji czym kieruje się KE kreując kolejne głupoty za które płacić ma nie tylko Polska.
Jest to gra do jednej bramki /strzelanie samobójów/, bo reszta świata jest sceptycznie ustosunkowana do tych pomysłów, A USA ustami Trumpa obwieściły wprost że „zielony ład” czy to samo pod inną nazwą chowają głęboko do najniższej szuflady. Nie określam tego dosadniej.
Kierownictwo KE ogarnął jednak jakiś amok i starają się za wszelką cenę forsować te chore pomysły.

Uzupełnieniem jest oczywiście pakt migracyjny który ma pogłębić chaos wewnątrz UE.
Czy znajdzie się racjonalne wyjście z sytuacji?
Mam sceptyczne podejście. Trzeba się oswoić z myślą że możemy pomóc sobie jedynie sami.
Raczej między bajki wkładam zapewnienia że USA coś za nas zrobią. Mają swoich problemów dosyć. Przy tym Trump uświadamia swemu społeczeństwu że trzeba najpierw myśleć o sobie, a dopiero w dalszej kolejności zajmować się zbawianiem innych.
My powinniśmy wyciągać wnioski dla siebie. Mamy swoje państwo i zobowiązania stąd wynikające. Dopiero w dalszej kolejności możemy poświęcać się dla innych państw i narodów.
O tym prostym fakcie zapomnieliśmy w relacjach z Ukrainą.