Na co nas stać?

Jak to właściwie jest? Mamy tylko wrogów?
Czy nie za dużo frontów otwarto przeciwko Polsce?
Opozycja wewnętrzna, Niemcy, KE, TS UE, a w samej UE kto jest z nami?
Nawet  wojna na Ukrainie niewiele albo nic tu nie zmieniła.
Jaka jest wartość praktyczna przychylności USA, czy Wlk. Brytanii?
Dzisiaj widać że poparcie i pomoc Polski Ukrainie odbywa się naszym kosztem.
Ale jakie mamy wyjście?
Jaki jest kres naszych możliwości?
Na pewno nie zbijemy fortuny na pomocy Ukrainie. Otrzymywana z tego tytułu pomoc ze strony KE, USA, NATO czy Wlk. Brytanii, nie kompensuje, nawet w minimalnym stopniu, ponoszonych kosztów.
Na tym tle niepoważnie brzmią krytyczne uwagi Ukraińców o jakości pomocy militarnej udzielanej przez Polskę Ukrainie. Inna sprawa, że w mojej ocenie, portal wnp.pl bardziej zajmuje się judzeniem niż obiektywnym informowaniem.
To co obserwuję w ponad rok trwającej wojnie, to całkowity brak przygotowania Europy do prowadzenia działań wojennych. Gdyby nie aktywna pomoc Polski, Wlk. Brytanii, a zwłaszcza USA, o wojnie na Ukrainie mówilibyśmy od dawna w czasie przeszłym. Teraz tylko wzrasta świadomość, że to nie byłby koniec, a tylko przerwa /nie wiadomo jak długa/ przed kolejnym atakiem. Na kogo tym razem?
Co jest szczególnie istotne to bardzo niska zdolność bojowa Bundeswehry. Nie należy tego mylić ze zdolnościami produkcyjnymi przemysłu zbrojeniowego.
Po ponad rok trwającej wojnie europejski przemysł zbrojeniowy pracuje nadal na pół czy ćwierć gwizdka. Uwidoczniło się to w chwili gdy KE zdecydowała o interwencyjnych dostawach amunicji artyleryjskiej na potrzeby wojsk ukraińskich. Mimo tego że są pieniądze, dostawy będą realizowane po kilku miesiącach, bo zapasy już zużyto, a uruchomienie produkcji da efekty za jakiś czas. UE traktuje sprawę czysto biznesowo bo nie wyraża zgody na zakupy interwencyjne poza Europą. Mają zarobić firmy europejskie, a wojna może czy raczej musi poczekać.
Co w tym wszystkim robi Polska?
Wobec realnego zagrożenia /groźby FR/ intensywnie zbroimy się. Przed nami, w najbliższych latach, poważne wydatki. To nie tylko zarobek dla krajowego przemysłu zbrojeniowego, ale przede wszystkim import. Oferta dostawców zagranicznych jest bardzo zróżnicowana, ale nie zawsze odpowiada zapotrzebowaniu naszych sił zbrojnych. To jedna z przyczyn nawiązania współpracy z Koreą Południową.  Jest to nie w smak Niemcom którym przeszły koło nosa poważne kontrakty. Szybko więc odegrali się. https://www.wnp.pl/przemysl-obronny/niemcy-nie-chca-serwisowac-broni-w-polsce-wybrali-inny-kraj,695447.html?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=wnp#comment  
Uruchamiają w Rumunii centrum serwisowe dla uzbrojenia dostarczanego przez NATO na Ukrainę.
Kto bogatemu zabroni? Będą na tym zarabiać. To oczywiste.
Pojawiają się głosy krytyki, dlaczego nie w Polsce? Odpowiem, że za dużo grzybów w barszcz.
To ponad nasze możliwości realizacyjne. Przemysł zbrojeniowy nie powinien zdominować naszej gospodarki.
Trzeba chłodnej kalkulacji. Prosperity w przemyśle zbrojeniowym nie będzie trwać w nieskończoność. Przestawienie na produkcję pokojową nie jest łatwe.
Dotychczasowe zakupy powodują, że będziemy zmuszeni uruchomić serwis tego uzbrojenia, a także w jakimś stopniu produkcję części zamiennych. Tego uzbierało się już sporo. Nie zapominajmy, że planowane jest uruchomienie produkcji w kraju części z zakupionego uzbrojenia.
W postępowaniu Niemiec nie można się dopatrywać wyłącznie pragmatyzmu. To element konsekwentnej, wrogiej wobec Polski polityki. Polityki która przez lata była maskowana, a ujawniła się z całą siłą wskutek działań wojennych wszczętych przez Rosję na Ukrainie. Poza tym jest to sygnał ostrzegawczy dla Polski, przed podjęciem przez UE odbudowy ze zniszczeń wojennych Ukrainy. Nasz udział w odbudowie będzie w dużej mierze zależał od tego ile będą mieli do powiedzenia Niemcy. Ściślej, od tego kogo KE upoważni do zarządzania środkami przeznaczonymi na odbudowę.