Kto wie co jest grane?

 

Świat się bardzo skomplikował. To fakt.
Zmiany klimatyczne wprowadzają element przypadkowości.
„Prostsza” sprawa ma miejsce w polityce światowej.
Trwa przegrupowanie sił i nikt nie chce dobrowolnie ustąpić. Czy teraz trwa przesilenie?
Nie sądzę. Nikt spośród pretendentów nie czuje się na siłach żeby arbitralnie narzucać swoje warunki
i je egzekwować. Z drugiej strony w tej lidze przybywa graczy, a wszyscy razem nie są w stanie uzgodnić między sobą na kogo postawić.
W mojej ocenie, na przegranej pozycji znalazła się Europa. O skupieniu sił nie ma mowy bo jest wewnątrz niej za duża rozbieżność interesów. Próba dominacji Niemiec oparta jest na chciejstwie.
Inne państwa europejskie, z Wlk. Brytanią włącznie, też niewiele znaczą. Powodem są zakłócenia wewnętrzne, głównie na tle rasowym.
Podobne problemy przeżywają w USA.
Rosja sama generuje problemy których nie jest w stanie rozwiązać.
Wśród potencjalnych dominatorów są oczywiście Chiny, Indie i jednak Afryka oraz Ameryka Południowa.
Pomiędzy tymi wszystkimi państwami trwają targi o to kto z kim i przeciwko komu?
No i oczywiście za jaką cenę?
W orbicie zainteresowań są szlaki handlowe /kontrola nad nimi/; dostęp do rynków surowcowych
i do rynków zbytu. Dla części ważny jest eksport wartości religijnych.
Jeśli weźmiemy pod uwagę to co powyżej to zapytam o wnioski.
Przynajmniej ja mam z tym problem.
Nie działają nawet odwracacze uwagi.
Takim miały być letnie Igrzyska Olimpijskie rozgrywane we Francji. Jakoś to nie wypaliło, przynajmniej w przypadku Polski. Sukcesów sportowych jak na lekarstwo.
Za to po IO klasyka gatunku. Szukanie winnych, rozgrywki personalne, a zawodnicy prześcigają się w wyciąganiu na światło dzienne potknięć organizatorów Otylia Jędrzejczak nie podpisze listu Radosława Piesiewicza! I nie jest pierwsza (msn.com)
O to naprawdę chodzi w wojnie po igrzyskach. PiS, PO i największa tajemnica (msn.com)
Wyjechał w delegację na igrzyska jako działacz. Co tam robił? (msn.com)
Nie przywołuję tego bo szkoda mi czasu. Kto chce znajdzie albo już zna.
Po IO mieliśmy w Polsce obchody Święta Wojska Polskiego i rocznicy cudu nad Wisłą.
Najwięcej komentarzy doczekała się defilada wojskowa na Wisłostradzie w Warszawie.
Są powody do zadowolenia i dumy.
Radość staje się ograniczona gdy uświadomimy sobie że to tylko próbka tego co mamy i co mamy mieć w najbliższych latach.
Jak to wygląda na tle całego wojska? Czy zdążymy zbudować silną armię zanim Rosja przejdzie od słów do czynów?
To nie są płonne obawy. Traktat NATO to jedno, a ruszenie nam z pomocą, w razie potrzeby,
to drugie.
Wartość bojową wojsk sprawdza się w polu. Od tej strony najlepiej wygląda armia ukraińska.
Ponad dwa lata wojny robi wrażenie. Tam brakuje tylko sprzętu i amunicji, a tego nie da się produkować w skali umożliwiającej bieżące uzupełnianie potrzeb. Sojusznicy są zaś humorzaści. Niby pomagają, a nie pomagają. Bardziej zależy im żeby wojska rosyjskie nie dostały zbytnio w doopę.
Wrócę jednak do naszego wojska. Chociażby do szarzyzny służby na granicy polsko-białoruskiej.
Zamiast snuć kolejne opowieści z mchu i paproci zadam proste pytanie: dlaczego po dwóch czy blisko trzech latach tej wojny z przebierańcami nasyłanymi z Białorusi nie wyposażono wojska stosownie do występujących zagrożeń? Brak odpowiedzi. To może prostsze pytanie: dlaczego do pilnowania tej granicy nie wydzielono specjalnych oddziałów, a wysyłane są oddziały według grafika, bez odpowiedniego wyposażenia i przeszkolenia?
Gdyby tak było, sierżant Sitek może by nie zginął. Kto za to odpowiada?
Jeszcze z innej beczki.
Domorośli mędrcy, czyli znawcy handlu bronią uważają że MON powinien ulokować bez mała 100% zamówień na uzbrojenie w przemyśle krajowym. Co racja to racja. Tylko jak odnoszą się do tego? https://www.rp.pl/biznes/art40994401-jak-nie-kupilismy-amunicji-u-niemca-czyli-fabryki-w-polsce-glupcze
Wojna na Ukrainie wywołała olbrzymie zapotrzebowanie na amunicję artyleryjską kalibru 155 mm. Swoje, w sumie skromne zapasy przekazaliśmy wojskom ukraińskim. Zdolności produkcyjne przemysłu krajowego oceniane są na około 30 tysięcy pocisków rocznie. MON zgłasza zapotrzebowanie na około 1 milion pocisków. Za ile lat ten kontrakt będzie zrealizowany?
Teraz wywołano aferę bo poprzedni rząd MM podjął decyzję o budowie na Śląsku nowej fabryki amunicji, a obecny rząd blokuje jej budowę. Czyżby liczyli na zakupy u Niemców?
Z Niemcami mamy problemy od lat. Warto przypomnieć że „dzięki” nim mamy na uzbrojeniu czołgi
Leopard. W swej „dobroduszności” Niemcy odmówili nam licencji na produkcję amunicji o zwiększonej donośności /dokładnie chodziło o produkcję ładunku miotającego do tych pocisków. Podobno jesteśmy członkiem NATO. Tylko co z tego wynika?
Na tym miałem skończyć, ale wczoraj wyskoczył nowy problem o nazwie afront rządu DT wobec wizyty premiera Indii w Polsce.
Doszło do wizyty szefa rządu Indii, trzeciego co do wielkości państwa na świecie. Ostatnia taka wizyta miała miejsce 43 czy nawet 45 lat temu. Relacje gospodarcze z tym państwem powinniśmy traktować priorytetowo. Tymczasem premiera Indii na lotnisku w Warszawie witał wiceminister spraw zagranicznych Teofil Bartoszewski. Premier na urlopie /to najbardziej mu odpowiada, poza harataniem w gałę/, minister Sikorski też się gdzieś zapodział. Tu żadne tłumaczenia nic nie pomogą, bo do wizyty tej rangi nie dochodzi z dnia na dzień.
To jest skandal. Co do tego nie ma wątpliwości.
Nie mam jednak złudzeń, że bez konsekwencji dla DT.
Ten ostatni szykuje się do odebrania kolejnego odznaczenia niemieckiego za sprawne wykonywanie poleceń płynących z Berlina.
Tak wygląda dzisiaj suwerenność III RP.