Końca Covida nie widać.

Nie trzeba być ekspertem żeby przewidzieć kolejne ruchy rządu w walce z Covid-19.
Wielokrotnie podkreślałem, że Polska nie leży na Księżycu i dlatego musi uwzględniać sytuację pandemiczną wokół naszych granic zewnętrznych. Wymowa tej sytuacji jest jednoznaczna. Następuje stały wzrost zakażeń i zgonów spowodowanych przez Covid-19. „Ochrzczono” to jako trzecią falę pandemii.
Podejmowane są środki zaradcze na zasadzie „może tym razem pomoże”. Jak dotychczas mało skuteczne. Dotyczy to zarówno środków ochrony osobistej jak i masowych szczepień. Z tymi ostatnimi jest problem po stronie logistyki. Zawarte umowy nie są realizowane przez producentów szczepionek przez co nie można realizować zaplanowanych szczepień.
Społeczeństwo bulwersuje z kolei konieczność zastępowania dotychczas stosowanych maseczek i innych prostych zabezpieczeń maskami ochronnymi typu FFP2 które są droższe.
Bylibyśmy bardziej wyrozumiali gdyby eksperci byli bardziej powściągliwi w swych wcześniejszych wypowiedziach dla mediów. O maseczkach opowiadano nam różne rzeczy. Wystarczy przypomnieć wypowiedź sprzed roku byłego ministra zdrowia Szumowskiego.

Co do przebiegu pandemii to droga do optymizmu jest bardzo daleka. Sytuację pogarsza szybkie mutowanie wirusa. Dotychczas zidentyfikowano co najmniej 7 mutacji.
Nie dziwią mnie pojawiające się opinie, że pandemia wygaśnie, albo zostanie opanowana dopiero w 2022 roku. Jaki będzie jej bilans?
O stratach w ludziach trudno wyrokować. Ile trzeba będzie dopisać do dotychczasowych blisko 2,5 mln zmarłych?
Dla tych co przeżyją ważniejsza będzie sytuacja gospodarczo-ekonomiczna poszczególnych państw. Zaczyna to być dostrzegalne już teraz. Ile mogą wytrzymać branże zamknięte miesiącami?
W dodatku bez wsparcia finansowego ze strony rządu?
Nie wszystkie państwa pomagają finansowo zagrożonym. Wzrasta bezrobocie i wzrasta ilość upadłych przedsiębiorstw. To dopiero początki.
Dzisiaj trwają analizy przewidywanych kierunków zmian gospodarek w skali makro i mikro.
Jest dla mnie oczywiste że z tej sytuacji wyjdą obronną ręką państwa bogate, w myśl powiedzenia że „nim gruby schudnie, z chudego zostanie tylko skóra i kości”. Bogaci staną się jeszcze bogatsi, bo ktoś przejmie, za bezcen, schedę po tych upadłych.
UE która z założenia ma dbać o swoich, nie spieszy się z pomocą. Fundusz Odbudowy zadekretowany w lipcu zeszłego roku może uruchomi środki w połowie tego roku. Teraz w najlepsze trwają uzgodnienia wewnątrz poszczególnych państw. Nie wiadomo jaki będzie efekt końcowy uzgodnień.
Polska ma przyznaną stosunkowo dużą kwotę, ale uwarunkowano ją „przestrzeganiem praworządności”, a to może oznaczać, że zobaczymy te pieniądze jak własne ucho. Żeby było ciekawiej, bez żadnych ograniczeń mamy żyrować pomoc przyznaną pozostałym państwom członkowskim UE.
Na dzisiaj nie potrafię zrozumieć dobrego samopoczucia premiera, który lekceważy ten aspekt, nie robiąc równocześnie nic dla skasowania zagrożenia. Nie uważam za takie usunięcie ze składu rządu wiceministra który otwarcie krytykował postępowanie MM.  

Dla ogarnięcia całokształtu trzeba pamiętać o „odwracaczach uwagi”. Do nich zaliczam wybory prezydenta USA i następstwa, zabiegi o ukończenie budowy NS2, unormowanie stosunków świata zachodniego z Iranem.
Jest tego znacznie więcej. Dla Polski taką niewiadomą są przyszłe relacje z nową administracją USA.
Jako społeczeństwo nie mamy na to żadnego wpływu. Możemy tylko obserwować rozwój wydarzeń.
Za to skutki będziemy odczuwali na pewno.

Pośród tego wszystkiego nie można zapominać o „polskim piekiełku” w którym ktoś systematycznie dokłada do ognia. Po jednej stronie mamy pięknie brzmiące hasła jak to politycy starają się zrobić nam dobrze, a po drugiej stronie widzimy to co widzimy, czyli bezwzględną walkę o koryto i profity dla swoich. Dzisiaj różnica jest taka, że coraz częściej widać, że ta walka toczy się nie tylko wśród opozycji, ale również w tzw. obozie władzy. To zaś świadczy, że w tym obozie ginie polityczny instynkt samozachowawczy.
 

Źle to wróży nam wszystkim.