Kto nam przyjacielem, a kto wrogiem?

Pojawiło mi się takie pytanie: jak układają się relacje Polski z państwami sąsiadującymi?
W zasadzie to dwa pytania. Jedno dotyczy relacji państwo-państwo, a drugie relacji między mieszkańcami tych państw.
Po zakończeniu II wojny światowej i ustanowieniu granic panowała opinia że Polska stała się państwem jednorodnym etnicznie i z optymalnym ukształtowaniem granic /zbliżonym kształtem do koła/.
Na wschodzie mieliśmy, od Zalewu Wiślanego do Bieszczad granicę z ZSRR. Na południu granicę z Czechosłowacją. Na zachodzie z NRD. Na północy dość długą granicę morską. Granice te były zasadniczo stabilne. Jest to małe uproszczenie, bo:
- miały miejsce nieznaczne korekty granic z ZSRR i Czechosłowacją,
- były awantury z NRD o przebieg granicy morskiej w okolicach Świnoujścia.
Szczegóły są dostępne w internecie.
Sytuacja nie uległa uspokojeniu po rozpadzie ZSRR. Zasadniczo można mówić o konfliktach na poziomie społeczności lokalnych. Mają one jednak różny charakter.
Na Litwie wynikają z punktowego istnienia większości polskiej. Jednak trzeba pamiętać że nie możemy się doczekać parytetu w traktowaniu mniejszości polskiej na Litwie w stosunku do mniejszości litewskiej w Polsce.
Agresywne zachowanie władz białoruskich wobec mniejszości polskiej nasiliło się za rządów Łukaszenki. Na dzisiaj niewiele można zrobić z obawy nasilenia represji wobec mniejszości polskiej na Białorusi.
Z Ukrainą nie mieliśmy zatargów, poza Cmentarzem Orląt we Lwowie. Jako wybryki nacjonalistów ukraińskich trzeba traktować ich aspiracje do terenów aktualnie będących w granicach III RP.
My zadowalamy się swoim. Walczymy o prawdę historyczną.
Dzisiaj Ukraińcy mają rzeczywisty problem z utrzymaniem integralności terytorialnej tego co było im dane po rozpadzie ZSRR.
Słowacja próbowała swoich możliwości po uzyskaniu niepodległości /rozwód z Czechami/. Chodziło o tereny sporne /Orawa i Spisz/. Teraz chyba im przeszło. Większym problemem dla nich jest teraz pogranicze z Ukrainą.
Z jakichś powodów mam awersję do Czechów. Niby Słowianie, a bliżej im do Niemców.
Nie przepuszczą żadnej okazji żeby nie wbić nam szpili. Nie podejrzewam że robią to bezinteresownie. To trwa od czasów międzywojennych po dzień dzisiejszy. Nie chodzi bynajmniej o przysłowiowe obsikiwanie nogawek. Szanse mają właściwie żadne, ale psują relacje na poziomie społeczności lokalnych.
Największym zaskoczeniem dla wielu z nas, nie dla wszystkich, są relacje z Niemcami.
Formalnie trzeba podzielić je na dwa etapy. Czasy NRD i po zjednoczeniu Niemiec.
W czasach tzw. komuny bardziej widoczna była aktywność Niemców z RFN. Mam na myśli Związek Wypędzonych i Ziomkostwa. Nie mogli przełknąć utraty Śląska i Prus. Ciągle lansują tezę że spotkała ich krzywda dziejowa. Wojna to robota hitlerowców i nazistów
To stanowisko nie uległo zmianie.
Z NRD była prostsza sprawa, bo nad ich poprawnością polityczną czuwał ZSRR.
Jeśli dochodziło do zatargów z Polską to było to skrzętnie ukrywane i w mediach trudno znaleźć jakąkolwiek wzmiankę.
Zjednoczenie Niemiec zaostrzyło stosunki polsko-niemieckie. Brzmi to jak herezja, ale to szczera prawda.
Dlaczego? To już wymaga szerszego rozwinięcia.
Mimo że od zakończenia II wojny minęło już prawie 78 lat nie doczekaliśmy się traktatu pokojowego.
Dla Niemców oznacza to ni mniej ni więcej że żyjemy w tymczasowości którą przy sposobności trzeba zmienić, oczywiście na korzyść Niemiec. Utracone Prusy, Pomorze i Śląsk mają wrócić do Heimatu.
O reparacjach wojennych i rekompensatach za miliony pomordowanych, rannych i ograbionych nie może być mowy, bo to zamierzchła przeszłość, a poza tym odszkodowania zostały dawno wypłacone.
Komu i kiedy? Jak to, są przecież papiery.
To przesada. Mimo skrupulatności Niemcy tych papierów nie są w stanie pokazać.
Nie tylko Polsce.
Próby wyegzekwowania reparacji wojennych, podejmowane przez Polskę, są skazane na niepowodzenie póki nie uzyskają poparcia państw z Wielkiej Czwórki, głównie USA, bo na Rosję z oczywistych względów nie liczę.
Mimo odcinania się Niemiec od przeszłości czasów III Rzeszy dalej obowiązuje dekret Goeringa dotyczący mniejszości polskiej w Niemczech. Ta mniejszość to ciągle około 2 mln etnicznych Polaków. https://pl.wikipedia.org/wiki/Polacy_w_Niemczech
Niemcy konsekwentnie od lat odmawiają przyznania tym Polakom praw przysługujących każdej mniejszości narodowej, zgodnie z prawem unijnym.
https://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/InterpelacjaTresc.xsp?key=2D02F8B7
https://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/InterpelacjaTresc.xsp?key=4CB98886
Ówczesną odpowiedź MSZ traktuję jako typowe rżnięcie głupa. W czyim interesie?
Dla „równowagi” mniejszość niemiecka w Polsce szarogęsi się na całego. https://pl.wikipedia.org/wiki/Mniejszo%C5%9B%C4%87_niemiecka_w_Polsce
Mają przyznane 2 mandaty poselskie w Sejmie III RP. Na tym nie koniec.
Na dobrą sprawę nie warto robić z tego afery, ale to tylko wierzchołek góry lodowej.
Niemcy ciągle uważają się za coś lepszego od reszty otaczającego ich świata. Oni są i mają być the best. Mają być przywódcą całej społeczności europejskiej. Mają być wiodącą gospodarką europejską i tu nie ma miejsca na konkurencję.
Na takiego konkurenta wyrasta im pod bokiem Polska. Na to nie mogą sobie pozwolić.
Przez wiele lat III RP dołowanie Polski i Polaków przebiegało bez większych zakłóceń.
Zwłaszcza że dokonywało się również za sprawą sprzedajnych polityków reprezentujących Polskę, którzy robili to i robią dzisiaj nie tylko za przysłowiowe 30 srebrników. .
Przystąpienie Polski do UE zwiększyło Niemcom możliwość nacisku na Polskę również poprzez instytucje UE.
Przystępowaliśmy do UE jako pełnoprawny i równorzędny jej członek. Szybko okazało się że to tylko teoria. Praktyka temu przeczy. Szczególnie w sferze stosowanego prawa.
Od lat zastanawiam się nad przyczynami tego stanu rzeczy. Odpowiedź jest prosta, a jednocześnie nie jest. W relacjach wzajemnych obowiązują ustalenia nie znane szerszemu ogółowi, które są bezwzględnie przestrzegane.
Tylko tak da się wytłumaczyć postępowanie KE wobec Polski i brak skutecznej reakcji po stronie polskiej.
Wojna na Ukrainie spowodowała że dużo w jej przebiegu zależy od postawy Polski i Polaków.
Jednak nie znajduje to odbicia w postawie KE wobec Polski. Sekowanie trwa w najlepsze.
Fakty są powszechnie znane, nie widzę potrzeby kolejnego ich przywoływania.
Niemcy nie byliby tak butni wobec Polski gdyby nie milczące przyzwolenie „starej” Europy, a w znacznej części dwuznacznej postawy USA.
Szczególnie perfidni są gdy mówią że Polska zmierza do Polexitu. Gołym okiem widać, że wszelkie działania Niemiec zmierzają do wypchnięcia Polski z UE.
Moim zdaniem pozostanie Polski w UE nie może mieć miejsca za wszelką cenę.
Są chyba granice.
Bardziej trzeba zastanawiać się czy ta Unia nie rozpadnie się od środka bo niezadowolonych przybywa.