Polski czyn zbrojny w XX wieku.

W toku działań wojennych Polska wniosła znaczący wkład militarny w pokonanie III Rzeszy.
Żołnierz polski walczył, praktycznie bez przerwy, od 1 września 1939 roku do 9 maja 1945 roku.
Na frontach Europy Zachodniej  oraz Afryki Północnej i na froncie wschodnim obok Armii Czerwonej.
Na frontach zachodnich Polacy walczyli o wolną Polskę „korespondencyjnie”. Nigdy do tej Polski nie weszli z bronią w ręku.
Docenienie wkładu Polaków przez wielkich tego świata polegało na pozbawieniu oddziałów polskich prawa do udziału w paradzie zwycięstwa w Londynie, potrąceniu sobie ze złota zdeponowanego w skarbcu brytyjskim kosztów utrzymania i wyposażenia oddziałów polskich walczących u boku Sprzymierzonych.
To takie swoiste „podziękowanie” również za aktywny udział Polaków w bitwie o Anglię.
Po zakończonej wojnie pozostawiono własnemu losowi dziesiątki tysięcy zdemobilizowanych żołnierzy polskich, nie dając im szans na znalezienie się w nowej rzeczywistości, na obcej ziemi.
O indywidualnych przypadkach, ale za to głośnych, wstyd przypominać.  
W kraju propaganda komunistyczna przez dziesięciolecia „dorabiała gębę” żołnierzom walczącym po stronie aliantów. Podobnie postąpiono z tymi którzy walczyli na terenie kraju, w formacjach podziemnych.
Wielu z nich trafiło do katowni MBP, a także do bezimiennych dołów śmierci. Wielu grobów do dzisiaj nie odnaleziono. Zdarzają się problemy z rehabilitacją pomordowanych.
Tego wszystkiego nie przebije zdrada interesów Polski jakiej dopuścili się nasi rzekomi sprzymierzeńcy, oddając Polskę  w strefę wpływów Związku Radzieckiego, bo taki był ich doraźny interes polityczny.
Polska była w gronie zwycięzców w tej wojnie. Tylko, że było to pyrrusowe zwycięstwo.
To zakłamanie trwa po dzień dzisiejszy.
Jak inaczej odczytać deklarację pod którą podpisał się szef polskiego MSZ? https://www.gov.pl/web/dyplomacja/wspolna-deklaracja-ministrow-spraw-zagranicznych-bulgarii-czech-estonii-wegier-lotwy-litwy-polski-rumunii-i-slowacji-oraz-sekretarza-stanu-usa-z-okazji-75-rocznicy-zakonczenia-ii-wojny-swiatowej  
Na gotowe przyszli, a raczej przyjechali, ludzie którzy nigdy nie myśleli o Polsce jako o suwerennym państwie. Bardzo często język polski był dla nich językiem obcym, a Polaków organicznie nienawidzili od wieków.
Ten „desant” to jakieś 200-250 tysięcy ludzi którzy obsadzili kluczowe stanowiska w administracji państwowej tej nowej Polski. Nie należy zapominać o Wojsku Polskim.
Do współpracy wykorzystali „tubylców” którzy zwietrzyli swój życiowy interes.
Ta kilkudziesięcio- czy nawet kilkusettysięczna mniejszość zdominowała kilkudziesięcio milionową większość ocalałych z pożogi wojennej Polaków. Ten stan trwał ponad 40 lat, a sceptycy uważają że znacznie dłużej.
Może trochę liczb. Nowi władcy jeszcze w 1948 roku stanowili w Polsce margines, ale mieli za plecami wsparcie Armii Czerwonej, a ściślej jej oddziałów specjalnych spod znaku NKWD.
Krok po kroku, nie przebierając w środkach, umacniali się, rozbudowując zaplecze polityczne.
Takim milowym krokiem był kongres zjednoczeniowy, który doprowadził do połączenia PPR, PPS i Bundu. Jeszcze w 1947 roku szeregi PPR i PPS były liczebnie porównywalne, liczyły odpowiednio po 800 i 700 tysięcy, a Bund około 1,5 tysiąca. https://pl.wikipedia.org/wiki/Bund_(partia)
Ciekawostką, a raczej cechą charakterystyczną Polski powojennej  jest ukrywanie przez lata, przez media, czy raczej oficjalną propagandę, faktu udziału Bundu w kongresie zjednoczeniowym w grudniu 1948 roku.
Kongres zjednoczeniowy doprowadził do powstania nowej organizacji o nazwie PZPR, która przetrwała do końca Polski Ludowej. Liczebnie nie przekroczyła nigdy 3 mln członków.
Dla porównania „Solidarność” w 1980 roku, w krótkim czasie, zgromadziła pod swymi sztandarami dobrowolnie, ponad 10 milionów Polaków.
Wszystko co działo się po 1944 roku między Bugiem a Odrą miało faktycznie charakter działań fasadowych. Cel konsekwentnie pozostawał ten sam. Trwać przy korycie /ostatnio słyszę że przy paśniku/ i nie dać się za żadną cenę oderwać od niego. Powtarzające się cyklicznie trudności gospodarcze nigdy nie dotyczyły klasy panującej. Obowiązywało credo Urbacha „rząd zawsze się wyżywi”. Bunty społeczne były efektem umiejętnego napuszczania na siebie społeczeństwa, a inspirowane przez poszczególne koterie tej samej partii.
Dzięki takiej polityce do dzisiaj nie wiadomo ilu dokładnie obywateli polskich zginęło w wyniku działań wojennych, ilu zostało deportowanych na Syberię i inne bezkresne obszary ZSRR.
Ilu Polaków zginęło w bratobójczych walkach po 1944 roku? Ilu zamordowały oddziały „Armii wyzwoleńczej”? Ilu Polaków zamordowano w aresztach i więzieniach MBP i IW?
Gdzie są ich groby?
Po „odwilży” 1956 roku mordowali Polaków jedynie „nieznani sprawcy” i „seryjni samobójcy”.
Ilość ich ofiar liczona jest w tysiącach, a kto wie czy nie w dziesiątkach tysięcy. Dokumentacji brak.
Po wojnie społeczeństwo polskie masowo „stawiało” okazałe pomniki wdzięczności swym „wyzwolicielom”. Tylko nieliczne z tych pomników stanowią mauzolea kryjące w sobie szczątki poległych na ziemiach polskich bojców. Po drodze do Berlina pochowano ich na ziemiach polskich znacznie ponad pół miliona. Dla nich, zgodnie z regulacjami międzynarodowymi, są miejsca na cmentarzach wojennych.
Dzisiaj każdorazowa próba usunięcia kolejnego pomnika hańby skutkuje aferą dyplomatyczną.
A co z Polakami? Gdzie są ich mauzolea, pomniki wdzięczności? Upamiętnienia wysiłku zbrojnego?
Im często musiał wystarczyć naprędce zbity drewniany krzyż, dzisiaj pamiętany tylko przez miejscowych. Do dzisiaj nie doczekali się np. memoriału takiego jak ten https://pl.wikipedia.org/wiki/Vietnam_Veterans_Memorial  

Ponad 200 lat czekaliśmy na zbudowanie Świątyni Opatrzności Bożej. https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awi%C4%85tynia_Opatrzno%C5%9Bci_Bo%C5%BCej_w_Warszawie  
Nie można dokończyć budowy bo brakuje pieniędzy. Na zbiórkę społeczną nie ma co liczyć, a każdą dotację z budżetu oprotestowuje wszelkiej maści lewactwo i różne takie staliniątka, potomkowie desantu z lat 1944-45.
Co innego przeznaczyć kilkuset milionowe dotacje na muzeum POLIN, czy konserwacje zabytków i cmentarzy żydowskich. Ofiarodawca dowolny, może być budżet centralny albo budżet samorządu miejskiego.
Za dużo na co dzień tych zbiórek na szczytne cele, a zbyt ubodzy ciągle jesteśmy. 
Daleko nam do brytyjskiego kombatanta który trochę przypadkiem zebrał na szczytny cel /bo Imperium zaniedbało swe obowiązki/ gigantyczną kwotę ponad 30 mln GBP. https://www.bankier.pl/wiadomosc/Brytyjski-weteran-ktory-zebral-27-mln-funtow-ma-coraz-wiecej-nasladowcow-7866964.html  

100 lat po zwycięskiej Bitwie Warszawskiej nie ma szans na postawienie pomnika chwały.
Jakieś pseudo autorytety wciskają nam coś w rodzaju wiertła. Polacy chcieli łuku triumfalnego!
Co to ma być? Nawiasem mówiąc, podejrzanie cicho wokół tego tematu.
Na renowację polskich nekropolii w kraju i poza granicami środki tylko z kwest, a na cmentarze żydowskie z budżetu ministra kultury. Zero protestów!
Ze środków budżetowych finansowane są prace pseudonaukowe, pozbawione niezbędnej dokumentacji faktograficznej, szkalujące Polskę i Polaków za niepopełnione zbrodnie okresu II wojny.
 
Ponad 70 lat po zakończeniu wojny nie ma rzetelnej monografii dokumentującej wysiłek zbrojny Polaków w kraju i na obczyźnie. Skutek jest taki, że świat kojarzy Powstanie Warszawskie 1944 z powstaniem w getcie 1943.
Na uroczystościach rocznicowych w KL Auschwitz nie można oficjalnie wnieść i rozwinąć polskiej flagi! Kto o tym decyduje?
http://auschwitz.org/muzeum/aktualnosci/fake-newsy-pojawiaja-sie-takze-w-obszarze-pamieci,1965.html  
Jak zwykle, nigdy bym w to nie uwierzył, gdyby nie oficjalne dementi.
 
W dalszym ciągu nie są obiektywnie opisane lata powojenne Polski Ludowej. Za dużo w nich białych plam. Zbyt wiele wydarzeń i faktów o znaczeniu kulturowym i historycznym utrwalane jest w naszej pamięci jedynie hasłowo i tendencyjnie. To żaden przypadek, to zamierzona i z premedytacją prowadzona działalność. To dzieło Polaków czy tylko pełniących obowiązki Polaka?
 
Tylko niepoprawni optymiści mogli liczyć na istotne zmiany po 1989 roku. Nic z tego. Znowu nastały żniwa dla wszelkiej maści hochsztaplerów.
Uwłaszczyła się partyjna nomenklatura, sprzedano, a właściwie rozdano swoim za bezcen majątek narodowy. Winnych nie pociągnięto do żadnej odpowiedzialności, ani politycznej, ani karnej.
Nikt nie próbuje odpowiedzieć dlaczego oddano w obce ręce system bankowy i media, zarówno centralne jak i lokalne. Ograniczono się do stwierdzenia faktów. Szermowano sloganami w rodzaju, że kapitał nie ma narodowości. Bzdura! Po latach okazało się że ma i poszczególne państwa bronią swych interesów narodowych mając za nic bełkot płynący z Brukseli.
W transformacji jej pomysłodawcom chodziło o przekształcenie kraju odbudowującego się ze zniszczeń wojennych w bantustan, rezerwuar taniej siły roboczej i skansen do którego przyjeżdżają na wypoczynek panowie tego  świata.
Kto logicznie myślący potrafi wytłumaczyć dlaczego oddano w obce ręce banki, media i sieć telekomunikacyjną? Ze względu na ich nierentowność? Kto zwolnił rządzących z obowiązku dbałości
o interesy strategiczne Polski?
 
Jedno w tym teatrzyku nie zmienia się od wieków. Wartość życia ludzkiego. Jest ciągle wartością najwyższą. Tylko dlaczego politycy nim tak łatwo szafują?
Polska od wieków jest krajem katolickim, zdarza się, że mówią że ultrakatolickim.
Z tym ostatnim bym już polemizował. Na tle innych państw jesteśmy tolerancyjni.
Tolerancja nie powinna być bezgraniczna. Dlatego nie jestem w stanie zrozumieć panoszenia się
w mediach i życiu publicznym marginesu który jeszcze za mojego życia uważany był za dewiacje seksualne i zwyczajnie kwalifikował się do leczenia.
Ilu ich jest? Niezbyt wielu, za to są bardzo wrzaskliwi i aroganccy wobec pozostałości.
Ta pozostałość przez lata patrzyła na ich wyczyny z pobłażaniem, a dzisiaj z przerażeniem widzi,
że sprawy zaszły za daleko. Zmieniła się atmosfera wokół nich, a ludzie po prostu się ich boją bo prawo chroni ich coraz bardziej.
Zostaliśmy sterroryzowani. Czy to już jest droga bez odwrotu?
Nie od rzeczy jest przypomnienie, że w tej sprawie Kościół też nie potrafi zachować się do końca jednoznacznie. Tu jednak winy szukałbym bardziej po stronie hierarchów Kościoła którzy już dawno pogubili się.
Godnych przywódców mamy tylko sporadycznie. 


abstynent warunkowy